O nowicjuszach i 1 Kroku AA

Najwięcej na mityngach uczę się od nowicjuszy – usłyszałem niedawno od znajomego weterana i dopiero wtedy przypomniało mi się, że przecież ja znam te słowa; kilka, może kilkanaście lat temu słyszałem je mnóstwo razy. Ba! Sam je wielokrotnie powtarzałem! Aż do czasu, gdy jakiś wredny typ zadał mi pytanie, na które zupełnie nie potrafiłem odpowiedzieć: czego konkretnie od tych nowicjuszy się uczysz? Ups!

Jeśli nawet okazało się, że od nowicjuszy niczego, albo prawie niczego nauczyć się nie mogę, to jednak wcale jeszcze nie znaczy, żeby ich obecność na mityngu nie miała wtedy żadnego znaczenia. Ależ miała! Jak najbardziej. Hardcorowa opowieść nowicjusza, jeśli jakoś tam udało się nakłonić go do zabrania głosu oraz jego pożałowania godny stan, pozwalały mi szybko poczuć ulgę, samozadowolenie, satysfakcję, bo przecież ze mną nie jest już aż tak źle. Ja już mam lepiej…

 

Grupa AA bez weteranów pozbawiona jest doświadczenia. Grupa bez alkoholików ze średnią abstynencją pozbawiona jest stabilizacji. Grupa bez nowicjuszy nie ma przed sobą przyszłości. A więc wszyscy jesteśmy ważni – dla grupy i dla Wspólnoty.

Wydaje mi się, że warto też pamiętać stare AA-owskie powiedzenie: wyjmij watę z uszu i wsadź do ust, a także stosować się do niego w praktyce, zamiast nakłaniać nowicjuszy, żeby na swoich pierwszych mityngach mówili… z sensem, albo i bez, na temat, albo i nie, byle dużo.

 

A kiedy mowa jest o nowicjuszach w AA, automatycznie przychodzi mi na myśl Pierwszy Krok: Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu, że przestaliśmy kierować własnym życiem. Ileż czasu poświęciłem na rozważanie bezsilności – swojej i cudzej – ile historii o tak zwanym dnie opowiedziałem i wysłuchałem, z iloma wątpliwościami się zmagałem… A przecież Pierwszy Krok, będący oczywiście bazą, fundamentem, jest stosunkowo prosty i zatrzymywać się na nim na zbyt długo nie ma potrzeby. To coś w rodzaju bloków startowych dla biegacza. Nic mniej, ale i nic więcej.

 

Pierwszy Krok – krok świadomości… Dzięki niemu uświadamiam sobie, że moje życie było niekierowalne i to na długo przedtem, zanim zacząłem nadużywać alkoholu, a także pewien czas po tym jak pić przestałem. Dzięki temu Krokowi nie tylko zaczynam rozumieć, ale zdobywam świadomość, że najprawdopodobniej od wczesnego dzieciństwa, może od urodzenia, nie byłem zdolny poddać się żadnemu kierowaniu. Tak, słowem kluczem jest właśnie poddać się. Większą część życia, nawet tego bez alkoholu, nie byłem zdolny żyć według norm i zasad nawet tych, które uważałem za priorytetowe, bardzo ważne i swoje!

Nie byłem w tym jakimś szczególnym wyjątkiem – potwierdzenie tego faktu znaleźć można w Wielkiej Księdze, w rozdziałach „My – niewierzący” oraz „Jak to działa?”.

 

Krok Pierwszy uświadamia mi problem, pomaga zrozumieć, że – z alkoholem, czy bez – moja samowola może mnie zabić… umysłowo, emocjonalnie, duchowo… i nie tylko.