Ewolucja postrzegania służb

Miałem kilka miesięcy abstynencji, gdy przypadkowo trafiłem na spotkanie intergrupy. Dotrwałem jakoś do końca, ale wychodziłem z przekonaniem, że to jest jakieś grube nieporozumienie: kilkunastu facetów o wyraźnych przerostach zapału organizacyjnego i z ciągotkami do zarządzania, spiera się namiętnie o sprawy, które nie mają żadnego istotnego znaczenia ani dla mnie, ani dla alkoholików, ani dla Wspólnoty (tak, w tej właśnie kolejności). To na to idą pieniądze, które wrzucam do kapelusza?! Aż mnie zatelepało ze złości! Jeśli ci działacze, jak ich nazwałem, chcą się w to bawić, niech to robią za swoje, a nie za moje pieniądze. No i oczywiście – beze mnie!!!

Nikt mi wtedy nie powiedział, że faktycznie, bardzo często sprawy omawiane na spotkaniach intergrupy nie są najważniejsze na świecie, ale też i nie o to chodzi. Nikt mi nie powiedział, że intergrupa nie jest do zarządzania swoim kawałkiem Wspólnoty, ale jest raczej czasem i miejscem, w którym uczestnicy spotkania zmagają się z Programem AA, Tradycjami i własnymi słabościami czy wadami charakteru. I że jest ona ciałem służebnym wobec grup, a nie grupami zarządzającym.

Tak minęło kilka lat. Rozumiałem potrzebę istnienia służby skarbnika i prowadzącego, ale reszta wydawała mi się zbędna. Zresztą, namawiając do służb, mówiono u nas często „zostań rzecznikiem, taki nic nie musi robić”. Mandatariusz miał raz na miesiąc lub dwa zawieźć pieniądze na intergrupę.

Zmiana nastąpiła, kiedy spotkałem swojego trzeciego sponsora (utrzymuję z nim kontakty do dziś). Nazywam go żartobliwie Hipnotyzerem, bo widocznie musiał mnie zahipnotyzować, skoro pod jego wpływem zmieniłem całkowicie swoje podejście do służb. Sporo mi wyjaśnił, a ja zacząłem zauważać osobiste poświęcenie, zaufanie, dobrą wolę i całe mnóstwo wartościowej pracy. Przykładem niech będzie Józek. Nieżyjący już opolski weteran. Chory był nie tylko na alkoholizm, ale… regularnie jeździł pociągiem do regionu (w innym województwie, ponad 100 km), ze skórzaną teczką, w którą pakował tyle literatury, ile zdołał unieść, wracał do Opola i rozprowadzał materiały po grupach, jeżdżąc rowerem. Nie wiem, nie pamiętam, czy ktoś (grupa, intergrupa) zwracał mu pieniądze za te bilety.

Zaufany sługa, wysyłany przez grupę gdzieś, dostawał zwrot kosztów za przejazd drugą klasą pociągu osobowego. Jeśli chciał jechać pośpiesznym lub klasą pierwszą, to musiał dopłacić sobie do tego luksusu sam. Jeżeli potrzebny był nocleg, to szukano (i zawsze jakoś znajdowano) przyjaciela z AA, który mógł takiego spikera przenocować i nakarmić. Mowy nie było o pieniądzach na hotele i wyżywienie. Wielu alkoholikom chciało się chcieć…

Sytuacja zaczęła się zmieniać ok. roku 2014-2015. Możliwe, że jeszcze wcześniej, ale ja mieszkam w pipidówie, niewykluczone, że pierwsze, wcześniejsze sygnały przeoczyłem. W każdym razie coraz więcej alkoholików zauważało i uczyło się, że za pieniądze AA można całkiem nieźle spędzać czas. Jeśli ktoś był zdrowy, miał czas, nie zależało mu na rodzinie lub jej nie miał, to mógł z pięćdziesiąt weekendów w roku spędzić na jakichś spikerkach, warsztatach, zlotach, regionach, intergrupach, konferencjach, zespołach, więzieniach itd. itd. itd.  Poświęcenie i duchową potrzebę niesienia posłania zastępować zaczęło powoli i wypierać kolesiostwo i cwaniactwo. Służbę powierzano nie tym, którzy mieli do nich predyspozycje i kwalifikacje, ale znajomym, przyjaciołom, czasem nawet członkom rodziny, wreszcie ludziom, którzy mogli się z czasem okazać przydatni przy robieniu jakiejś kariery w AA.

Coraz częściej daje się słyszeć złośliwo-zabawne porównanie alkoholików pełniących służby do świnek morskich. To miłe zwierzątko tak naprawdę nazywa się kawia domowa, więc ani to świnka, ani morska. Zaufani słudzy na niższych poziomach służb jakoś nie wzbudzają zaufania, a ich postawa daleka jest od służebnej. Przypominają jakichś dyrektorów, właścicieli. Gdy próbuje ich się rozliczać z pieniędzy albo powierzonych zadań – oburzają się, atakują.

Przykład. Od miesięcy czekam na odpowiedź na list, który wywołałem do AA w Polsce i do Rady Powierników:

Zgodnie ze sprawozdaniem Zespołu ds. Audytu z dnia 11 – 12. 06 2019 roku, korekta i redakcja nowej WK (wydanej w 2018) kosztowała Anonimowych Alkoholików 9481,98 PLN (prawie dziesięć tysięcy!).

FAKTY:

1. Jest to kwota ok. 6-9 razy wyższa, niż wynoszą normalne ceny takiej usługi, wykonane przez profesjonalnych redaktorów i korektorów.

2. Wielka Księga wydana w 2018 roku zawiera żenujące błędy językowe (dylemat, alternatywa, osobowość i inne).

3. Zespół tłumaczy miał się ustosunkować do rażących błędów, jakie członkowie AA ujawnili w nowej wersji WK, do końca września 2019. Jest rok 2020 – zdaje się, że dalej nic nie wiadomo.

PYTANIA

Kto otrzymał tak nieprawdopodobnie zawyżone wynagrodzenie za pracę, która nie została wykonana lub może wykonana bardzo źle? Czy Wspólnota powierzyła to zadanie, na przykład, członkowi rodziny któregoś z tłumaczy? Jak długo Wspólnota AA (oczywiście w tym przypadku dotyczy to powierników) będzie czekała na rozwiązanie problemu Wielkiej Księgi z roku 2018? Kto w AA i co konkretnie powinien wreszcie zrobić, by sprawa ta znalazła satysfakcjonujące członków Wspólnoty zakończenie? Jakie działania są planowane i czy w ogóle jakiekolwiek?

Wygląda na to, że przez tych ponad dwadzieścia lat moje podejście do służb ewoluowało wielokrotnie. Aktualnie szanuję i bardzo cenię zdecydowaną większość alkoholików pełniących służby w grupach lub intergrupach, ale ostatnio jakoś nie potrafię się przekonać (pewnie dlatego, że jestem trzeźwy, za dużo wiem i rozumiem) do niektórych powierników. A jeśli pożyję jeszcze trochę, możliwe, że i to się zmieni. Póki co zajmuję się tym, co w AA jest moim zadaniem: sponsoruję. Tak, to wydaje mi się głównym zadaniem alkoholika w AA, a nieustające warsztaty, fiksację na więzienia i karierę zostawiam innym.