Notatki sponsora (odc. 021)

Szykuje mi się praca z nowym podopiecznym, więc przeglądam swoje zbiory materiałów AA-owskich (papierowych i elektronicznych), szukając codziennych sugestii i notatek dotyczących umowy ze sponsorowanym. Natrafiłem przy tym na broszurę pod tytułem: „Prawdy  i  zasady  wspólnoty Anonimowych Alkoholików  pomagające w trzeźwieniu”, opatrzoną uwagą: „Pozycja została zaaprobowana i zaakceptowana do druku przez Służbę Krajową Wspólnoty Anonimowych Alkoholików w Polsce”, a nawet numerem ISBN (83-86636-00-9), co oznacza, że broszurka ta nie jest wynikiem jakiejś samowoli, czy prywaty, ale pozycją jak najbardziej poważną, a nawet oficjalną.

Lata temu, kiedy trafiła ona w moje ręce, zapewne w ogóle nie zwróciłem uwagi, że oto są we Wspólnocie ludzie, znający jakieś obowiązujące zasady i jedynie słuszne „prawdy”. Sponsor, Program, podopieczni, pomogli mi zrozumieć, że potrzeba poznania oraz poszukiwanie różnych „prawd i zasad” w AA zawsze ostatecznie wynika ze strachu, ale to już zupełnie inna historia.

Z broszury, zawierającej owe „prawdy i zasady”, korzystałem kiedyś, dawno temu, wiele razy. Dziś też uważam, że znaleźć w niej można sporo przydatnych treści – kłopot w tym, że są i inne, moim zdaniem wątpliwe, a nawet wysoce problematyczne i kontrowersyjne. Oto kilka z nich:

 „Ile picia, tyle trzeźwienia” – delikatnie mówiąc, mam na ten temat inne zdanie.

„Jeden Krok – jeden rok” – moim zdaniem jest to kompletne nieporozumienie.

„Mitingi są najważniejsze. Najwięcej trzeźwości dają mitingi” – bardzo w to wątpię.

„Nie  stwarzajmy autorytetów we Wspólnocie AA” – na co mi sponsor, który nie jest dla mnie autorytetem?

„Pozytywny egoizm” – moim zdaniem egoizm nie jest i nie może być postawą pozytywną nigdy; sensu ma to tyle, co prawdziwe kłamstwa albo uczciwe oszustwa.

„W AA nic się nie musi” – to chyba nie jest takie proste…

To tylko parę przykładów, z którymi czas nie obszedł się zbyt łaskawie, oględnie rzecz ujmując, bo nie chodzi mi przecież o drwiny z cudzych, nawet absurdalnych, przekonań. Alkoholicy, którzy je spisali, kierowali się dobrą wolą, jestem o tym przekonany, wierzyli w to wszystko, starali się pomóc…

Cieszę się, że broszura ta wpadła mi w ręce właśnie teraz – mam okazję zastanowić się, co ja mam do ofiarowania podopiecznemu? Czy potrafię pomóc mu w znalezieniu źródła Siły większej niż jego własna? Czy może mam dla niego jedynie garść problematycznych przekonań zawartych w takich czy podobnych „prawdach i zasadach” albo nawet jakichś innych, lecz przyjętych przeze mnie dawno temu, ale nigdy później nie weryfikowanych już w praktyce, z obawy, że w zderzeniu z rzeczywistością mogłyby się rozsypać w proch i pył?

Dopiero gdy pozbędziemy się pewności właścicieli prawdy, gdy uświadomimy sobie, że jesteśmy w drodze, a nie u celu, nasza droga przestanie być błądzeniem w zaczarowanym kręgu beznadziejnego powtarzania (ks. Tomáš Halík „Hurra, nie jestem Bogiem!”).