Trzy prywatne złote myśli

Nie od pierwszego mityngu i nie od dziesiątego, ale stosunkowo szybko zacząłem się wypowiadać na naszych spotkaniach. Było to stosunkowo łatwe, bo królowały wówczas „problemy i radości”, więc zawsze potrafiłem coś sobie przypomnieć z ostatnich dni, idąc na mityng. Czemu zabierałem głos? Nauczono mnie, że jeśli nic nie powiem, to i nikt mi nie pomoże, bo przecież nie będzie wiadomo, czy coś złego się u mnie nie dzieje. To miało być coś w rodzaju wentyla bezpieczeństwa czy papierka lakmusowego. Dawało mi też pewne poczucie bezpieczeństwa. Wierzyłem, że w razie czego, w przerwie mityngu lub po jego zakończeniu, ktoś mi zwróci uwagę, na przykład, że gadam jakbym miał nawrót. Jednak nie o wypowiedzi mityngowe mi chodzi, ale o pokazanie, że stosunkowo szybko zacząłem być widoczny i rozpoznawany w naszym niewielkim środowisku. Nawet bardzo niewielkim, bo było to siedem grup AA, a alkoholików w tych grupach może około stu razem. Dopóki nie znalazłem pracy, chodziłem na wszystkie mityngi w mieście.

Miałem kilkanaście miesięcy abstynencji, kiedy ktoś zaczął opowiadać za moimi plecami, że widział mnie niedawno pijanego i śpiącego na ławce. Poczułem się zdradzony, oszukany, niesprawiedliwie zaatakowany. Planowałem jakoś dementować plotki, szukać kłamliwego plotkarza, knułem zemstę. Fred, drugi sponsor, przekonał mnie, żebym zostawił całą tę sprawę. A Hipnotyzer, trzeci sponsor, ostrzegł mnie, że jeśli w polskiej wersji AA będę się starał cokolwiek robić, wystawić głowę choćby odrobinę powyżej miernoty, to szybko znajdą się ludzie, którzy spróbują mi na tę głowę nasrać. I tak też było. Gdy tylko moje teksty zaczęły ukazywać się w „Warcie”, „Zdroju”, Mityngu”, „Karliku”, to dowiedziałem się, że piję, że żyję za pieniądze AA, bo pewnie AA mi płaci krocie, że wymyśliłem jakieś sponsorowanie (w czasach, gdy sponsora mieć nie było można, bo alkoholik nie może mieć autorytetów), które jest głupią modą, godzi w jedność i szybko zniknie, za cytowanie w jakimś artykule zdania z WK (z podaniem źródła oczywiście), grożono mi sądem itd. itp.

Tego typu przypadki i zdarzenia zmusiły mnie do wymyślenia na własną potrzebę hasła, pewnego skrótu myślowego, zdania, które pomagało mi szybko rozeznać się w sytuacji i zdecydować o swoim zachowaniu czy reakcji. Tak powstało:

Twoje postępowanie świadczy o tobie, moje zachowanie świadczy o mnie – nie odwrotnie.

Podczas terapii DDA i wiele razy później stykałem się w środowisku niepijących alkoholików ze złością, zawiścią, nienawiścią, werbalną agresją, groźbami, urazami i pretensjami. Więc wymyśliłem:

Twoje szczęście to też i moja radość, ale twoja nienawiść, to nie mój problem.

Około 2011 roku i kilka lat później, wraz z pojawieniem się w Polsce pewnych specyficznych szkół sponsorowania, natknąłem się też na agresywną ewangelizację w środowisku AA. Wprawdzie w WK Bill pisał: „Nie interesuje nas to, jakie są wierzenia naszych członków. Są to sprawy całkowicie prywatne”, ale dla wyznawców jedynie słusznej religii nie miało to znaczenia, bo przecież wiedzieli lepiej. Wtedy zaczęło mi się przydawać:

Twój Bóg nie wymaga ode mnie niczego, wymaga od ciebie – naucz się tego.

Przyznam, że takie krótkie zdania, skróty myślowe, bardzo ułatwiają mi życie, bo nie muszę za każdym razem, w razie czego, przeprowadzać całego przewodu myślowego, przypominać sobie wiele zdarzeń i sytuacji, czyli po prostu kolejny raz wyważać drzwi, które uchyliłem już dawno temu. Oczywiście jest ich znacznie więcej, a niektóre zawarte są w dziale Słowo i Obraz w zakładce: FOTOGRAFIA.