Notatki sponsora (odc. 019)

Potencjalny kandydat na podopiecznego, alkoholik z kilkuletnią abstynencją, po paru psychoterapiach, wyraził zainteresowanie Dwunastoma Krokami oraz moją skromną osobą i wyznał, że pod pewnymi warunkami gotów byłby, z moją pomocą, Program w swoim życiu zastosować. Oczywiście zainteresowały mnie te warunki – w końcu sam często powtarzam, że jeśli dwóch dorosłych ludzi ma coś razem zrobić, to warto wcześniej uzgodnić zasady współpracy, żeby później nie było żalu, rozczarowań i komunikatów: gdyby to człowiek wiedział… Trzeba po prostu zadbać o to, aby człowiek wiedział – jeden i drugi… człowiek. Wprawdzie do stawiania warunków, przez osoby proszące o pomoc, przyzwyczajony jeszcze nie jestem (uzgadnianie zasad i stawianie warunków to chyba jednak nie to samo), ale też nie traktuję siebie aż tak poważnie, żeby stanowiło to jakąś realną przeszkodę., więc grzecznie słuchałem, a warto było.

W każdym razie okazało się, że ten warunek jest w zasadzie tylko jeden, Szósty i Siódmy Krok będziemy robili tak, jak się to podobno praktykuje w mieście X, to znaczy: on złoży ustną deklarację gotowości, pomodlimy się razem i… w ten sposób oba te Kroki zostaną zaliczone, zrealizowane. Chciał to ze mną uzgodnić na samym początku, bo słyszał, że od swoich podopiecznych wymagam jakiegoś działania, działania innego, niż ta deklaracja gotowości; on tę gotowość ma już od dawna, jest katolikiem, więc modlić się też umie. Trochę mnie zaskoczył – przed realizacją Kroku Pierwszego osiągnął gotowość z Kroku Szóstego… Ups!

Nie komentując tego w żaden sposób, przeczytałem fragment:  Wielu z nas długo unikało Szóstego Kroku, i to z bardzo praktycznego powodu: nie życzyliśmy sobie usunięcia wszystkich wad charakteru, bo do niektórych byliśmy aż nazbyt przywiązani. Wiedzieliśmy jednak, że jakoś musimy się pogodzić z samą zasadą Szóstego Kroku. Postanowiliśmy więc, że choć na razie trudno jest nam pozbyć się niektórych spośród naszych słabości, powinniśmy jednak przestać się upierać, że nigdy, przenigdy z nich nie zrezygnujemy. Wyraźnie zaniepokojony zapytał, skąd to wziąłem, a ja, zgodnie z prawdą, odparłem, że z 12x12.  Uspokoił się natychmiast – acha, z tego zbiorku esejów! – prychnął z pogardą i lekceważącym uśmieszkiem. Wtedy, przyznaję to ze wstydem, poniosło mnie i rżnąc głupa na potęgę zapytałem, co to właściwie są te eseje, bo coś tam słyszałem, ale…  Usłyszałem: definicjami popisywał się nie będę, ale są to po prostu takie zadania szkolne, rodzaj wypracowań na dowolne tematy, wprawki, które pomagają w nauce pisania. W AA liczy się tylko Wielka Księga, a te eseje, które Bill pisał pod wpływem LSD, odrzucamy. Jak ktoś chce, może je sobie czytać po Programie – dodał z pobłażliwie.

Grzecznie stwierdziłem, że ja mam pewien pakiet przeżyć i doświadczeń i choćbym nie wiem jak chciał, nie jestem w stanie zmienić go na jakiś inny, bardziej dostosowany do jego specyficznych potrzeb. Rozstaliśmy w zgodzie, bez żalów i uraz… mam nadzieję.

W całej tej rozmowie jedno tylko stwierdzenie mocniej mnie poruszyło: „odrzucamy”, i nie chodzi mi o dociekanie, kto „my”, ale raczej o pewien bagaż wspomnień z czasów picia i pierwszych miesięcy abstynencji. Z ogółu norm, zasad, wskazówek, zaleceń itd. wybierałem te, które mi bardziej pasowały, a resztę odrzucałem. Prawa pracownika i zobowiązania pracodawcy znałem i uważałem za ważne, ale obowiązki pracownika – odrzucałem.  Z przepisów ruchu drogowego (skarbowych, podatkowych i wszystkich innych) przyjmowałem te, które mi służyły, ale resztę odrzucałem. Z Dekalogiem było dokładnie tak samo, i z normami moralnymi, i z zasadami dobrego wychowania, i…
Za najstraszniejsze jednak uważam to, że ja chyba naprawdę wierzyłem wtedy, że mogę cały świat, życie swoje i innych ludzi, działanie urzędów i instytucji, podporządkować swoim zasadom i odrzucać wszystko, co mi się nie podoba, sprawia problem, nie wiąże się z przyjemnością, nie przynosi doraźnych korzyści. To alkoholizm… po prostu.

 

Najprawdopodobniej nie jest to potrzebne, ale na wszelki wypadek napiszę jeszcze, że esej to forma literacka albo rozprawa literacko-naukowa, prezentująca punkt widzenia jej autora, czyli ujmująca temat, zagadnienie, problem, w sposób subiektywny.