Notatki sponsora (odc. 016)

Od pewnego czasu, zapewne z powodu większej niż kiedyś wrażliwości na ludzkie cierpienie, obserwuję, jak niektórzy podopieczni, znajomi czy przyjaciele z AA przeżywają rozterki, zawody, rozczarowania naszym środowiskiem, pewnymi postawami, które wydają się tutaj dominować, sprawiają wrażenie akceptowanych, pozornie nawet pożądanych. Znam to wszystko z własnego doświadczenia, pamiętam złość, urazy, pretensje i żal, że oni…, że on…, że nie rozumieją…, że nie chcą… Wyciągnął mnie z tego stanu sponsor, powtarzając do znudzenia, że we Wspólnocie AA jest tylko jeden człowiek zobowiązany do przestrzegania zasad: ten, który sam przestrzegać ich postanowił. Resztę przyniósł czas, rozwój osobisty, praca z podopiecznymi, literatura… Resztę, czyli zrozumienie, że jeżeli wysokie standardy moralne (nierozłącznie związane z wartościami duchowymi) utrzymuję tylko dlatego, żeby na kimś coś podobnego wymusić, to… to czas, bym wrócił do Kroku Jedenastego i błagał o pomoc i wsparcie w korygowaniu intencji.

„Stosowanie półśrodków nic nam nie dało, znajdowaliśmy się ciągle w punkcie wyjściowym” – często usłyszeć można w środowisku, w którym się obracam. Nie jestem pewien, czy w punkcie wyjściowym, nie jestem przekonany, czy faktycznie zupełnie nic nam nie dało. Natomiast wiem już, doświadczyłem, że stosowanie półśrodków przynosi połowiczne, nie wykluczone, że jeszcze bardziej ograniczone efekty. Efekty pozorne, niesatysfakcjonujące, ani mnie, ani tego, kto zlecił, prosił, miał nadzieję, oczekiwał, powierzył.

Lenistwo jest ucieczką od wysiłku, zobowiązań, odpowiedzialności, ale uciekać potrafię już też w dużo, w za dużo, w coraz więcej. Widząc, ile to ja mam rzeczy do zrobienia, spraw do załatwienia, wszyscy oni powinni zrozumieć i wybaczyć… mierne efekty, bylejakość. A jednak nosem kręcą, krzywią się, dziękują zdawkowo, bez autentycznej wdzięczności. Właściwie… przecież mnie też już nie służy chaotyczność, połowiczność, działania pozorne, różne „zamiast”… A jeżeli jednak służy (albo tak mi się wydaje), to czy przekonają mnie czyjeś dąsy, urazy i wyrzuty?

Z wiekiem okazuje się, że te same działania wymagają nieco więcej czasu niż w młodości; więcej i coraz więcej – to zupełnie normalne i naturalne, choć niekoniecznie miłe. A jeśli tak, to może przestałbym w końcu walczyć z faktami, sprzeczać się z rzeczywistością, ignorować ją i naginać? Może przestawiłbym się wreszcie na mniej, ale spokojniej, dokładniej, z szansą na satysfakcje, zadowalający efekt końcowy? Jeśli tak, jeśli już rozumiem, czuję, a nawet się zgadzam, pozostają dwa „drobiazgi”: umiejętność dokonywania wyborów oraz trudna sztuka rezygnacji.