Notatki sponsora (odc. 091)

Dodatkowy temat mityngu dotyczył trzeźwości po Programie. Przypomniało mi się, jak kiedyś uważałem, że realizacja Programu ze sponsorem daje trzeźwość w oczywisty, naturalny sposób, i jak z czasem, spotykając nietrzeźwych alkoholików po Programie, z niechęcią i smutkiem weryfikowałem swoje dawne, naiwne przekonania. Rozważania i wspomnienia, dotyczące tej poprogramowej trzeźwości, plątały mi się po głowie jeszcze długo. Oto i wynik tych rozmyślań.

Nie znoszę zakłamania, hipokryzji, podwójnych standardów moralnych, kokietowania fałszywą skromnością. Jeśli na czymś takim się złapię, reaguję niezwłocznie; na szczęście takie przypadki zdarzają mi się coraz rzadziej. Kiedy jednak obserwuję takie zachowania u innych, to… A, to już zależy od tego, czy są to alkoholicy po Programie, czy uczestnicy staropolskich mityngów AA. W każdym razie takie zachowania i postawy, u siebie oraz u innych, z założenia trzeźwych, alkoholików, uważam po prostu za manifestację choroby alkoholowej.

W pierwszych tygodniach i miesiącach abstynencji ciągle niewiele o sobie wiedziałem. Nie wiedziałem, kim jestem i jaki jestem, w czym jestem dobry, a z czym sobie nie radzę... ("Alkoholik", s. 258)

Na początku coś takiego mogło sobie być normalne i naturalne, ale trzeźwość oznacza także świadomość swoich mocnych i słabych stron, wad i zalet, talentów i zdolności itd. Po coś w końcu robiłem tabele IV Kroku i pisałem Krok V, w którym umieszczałem też zalety, mocne strony i talenty dane mi przez Boga! Jeśli po kilku latach abstynencji, po Programie, nadal nie wiem, na czym się znam, a na czym nie, co umiem, a czego nie, to chyba coś tu poszło nie tak. Od lat obserwuję alkoholików, którzy z ochotą wyliczą wszystkie swoje wady i słabości, ale nie są w stanie wyksztusić z siebie kilku zdań na temat swoich zalet, zdolności, umiejętności. To nie jest trzeźwość, moim zdaniem, to – jak już wspomniałem – próba kokietowania otoczenia fałszywą skromnością. Czy ma to coś wspólnego z uczciwością wobec siebie i innych? Oczywiście – kompletnie nic.

Ktoś powie zapewne, że to wina rodziców…

…rodziców, którzy z uporem godnym lepszej sprawy, wmawiali wielu z nas, że mówienie o sobie dobrze jest czymś złym, nagannym, że nie wolno się chwalić – nawet jeśli jest czym. ("Alkoholizm zobowiązuje", s. 11)

A gdyby nawet to była prawda, to i co z tego? Program oducza mnie (a jeśli nie oducza, to chodzi zapewne o jakiś inny program, nie Program AA) szukania winnych, natomiast uczy i przyzwyczaja do budowania własnych przekonań na rzeczywistości, na faktach, na wiedzy i realnym doświadczeniu, , a nie na cudacznych przekonaniach mamusi.

Zapytałem kolegę, czy jest dobrym murarzem – odpowiedział, że tak, bardzo dobrym, bo całe zawodowe życie spędził na rusztowaniach z kielnią w ręce. I ja mu wierzę, to jest trzeźwy, odpowiedzialny człowiek.

Zapytałem znajomego, także alkoholika, czy jest dobrym lekarzem – stwierdził pewnie, że w swojej specjalności jest najlepszym specjalistą w województwie i jednym z lepszych w kraju. I ja mu wierzę, to jest trzeźwy, odpowiedzialny, uczciwy człowiek.

Zapytałem moją dawną podopieczną, czy jest dobrą pielęgniarką – przyznała, że niewątpliwie tak i dodała kilka argumentów potwierdzających jej przekonanie. I dlatego jej wierzę…

  

A jeśli kandydat na podopiecznego zapyta Ciebie, czy jesteś dobrym sponsorem, to co na to odpowiesz? Uczciwie, odważnie i trzeźwo prawdę (o ile ją znasz)? Czy może będziesz krygować się i popisywać fałszywą skromnością? 

Żeby nie było aż tak beznadziejnie albo może po to, żeby zapaliło się światełko w tunelu, dodam, że dwie osoby z tych, które pytałem, alkoholiczka i alkoholik, odpowiedziało: tak, wydaje mi się, sądzę, że jestem dobrą sponsorką/sponsorem. A więc da się!

Przyprowadzam do serwisu auto, bo mi coś biegi źle chodzą. Pytam, mechanika, czy dobrze zna się na samochodach tej właśnie marki. Majster odpowiada: no, nie wiem… kto to może wiedzieć, może tylko Bóg, ja się staram, ale wcale nie mam pewności, że dobrze się znam na mechanice pojazdowej…

Samochodu bym komuś takiemu nie powierzył, ale wielu alkoholików takiemu właśnie niepewnemu, wystraszonemu sponsorowi-asekurantowi powierzyłoby życie, swoje albo lepiej - cudze. Zaiste, alkoholizm to straszna psychiczna choroba…

Panie Boże, chroń alkoholików nowicjuszy przed sponsorami, którzy nie mają nawet tyle samoświadomości, żeby zdawać sobie sprawę z realnej wartości swoich doświadczeń, predyspozycji i umiejętności w tej służbie, albo fałszywą skromność oraz asekurację stawiają ponad uczciwością wobec siebie i innych, bo ani jedno, ani drugie trzeźwe nie jest.