Notatki sponsora (odc. 097)

Trzy elementy musiały połączyć się w całość, żebym zaczął zastanawiać się nad dość ważnym (dla mnie) zagadnieniem; zastanawiać się poważnie, bo tak powierzchownie, luźno, bez znaczących wniosków, to już od dawna.

1. Po wielu latach przerwy znów usłyszałem w środowisku AA powiedzenie: AA jest jak mafia, kto odchodzi – ginie. Nie dość, że problematycznie przyrównuje Wspólnotę AA do organizacji przestępczej, to jeszcze zawiera sekciarski element zastraszania członków przed odejściem. Przypomniało mi się też określenie: skazani na rozwój, które do pewnego stopnia uważam za prawdziwe.

2. Kolejny raz praktykowałem duchowe narzędzie słuchania (A spiritual listening tool), tym razem zwracając szczególną uwagę na odwołania do przeszłości w mityngowych wypowiedziach.

3. Fragment wiersza Adama Asnyka „Daremne żale”:

Trzeba z żywymi naprzód iść,

Po życie sięgać nowe,

A nie w uwiędłych laurów liść

Z uporem stroić głowę…

Od kilkunastu lat wiem już z całą pewnością i ponad wszelką wątpliwość, że nie jest prawdą, jakoby każdy, kto przestaje chodzić na mityngi AA, musi marnie zdechnąć. A sekciarskiego zastraszania sobie nie życzę.

Głęboką, wewnętrzną potrzebę nieustannego rozwoju znam z własnego doświadczenia oraz relacji wielu przyjaciół z AA – choć zapewne nie dotyczy ona wszystkich uczestników mityngów.

W trakcie realizacji duchowego słuchania starałem się zorientować, policzyć, jak wiele wypowiedzi na mityngach dotyczy dalekiej przeszłości i do niej się odwołuje – wyszło mi, że około 80%, a na niektórych grupach to i więcej, właściwie… wszystkie.

Przeszłość można naprawić – w mniejszym lub większym stopniu. Przeszłość może być też niezłym nauczycielem, ale do czasu, bo przecież nie w nieskończoność! Rozwój osobisty to otwarcie się na przyszłość, na zupełnie nowe doświadczenia, przeżycia i odkrycia, a nie tylko wieczne oglądanie się do tyłu, za siebie. Jaki sens ma wyprawa, podczas której wzrok i zainteresowanie nieustannie skierowane mam wstecz, a nie przed siebie, nie w stronę celu i tego, co przede mną? Bo miejsce przeszłości jest w przeszłości, a nie stale i codziennie – dzisiaj, teraz.

Przeszłość, dawno już przeanalizowana, po wielokroć omówiona, ale przede wszystkim przeżyta, nie determinuje rozwoju, choć oczywiście zapewnia błogi spokój oraz poczucie bezpieczeństwa. Tak… statki są bezpieczne w porcie, ale nie po to je zbudowano, by tam stały. Może z czasem, choćby po latach, niektórzy z nas, alkoholików, dla własnego dobra i w swoim dobrze pojętym interesie, powinni wziąć odpowiedzialność za siebie, za swoje życie i jego jakość na siebie, zamiast kurczowo trzymać się sponsorów i grup/wspólnot, które decydują za nas, jak żyć, a jeśli nawet nie decydują, to zwalniają z obowiązku samodzielnego myślenia. Oni za nas naszego życia nie przeżyją…

Każdy musi, niestety, swoje doświadczenia gromadzić sam. Nie są one w pełni przekazywalne. [Władysław Bartoszewski, „Warto być przyzwoitym”, s. 75]

Funkcjonowanie zawsze blisko Wspólnoty, podporządkowanie jej zasadom i regułom, być może zapewnia wolność od alkoholu, obsesji na temat picia, seksu i innych takich, ale czy to jest wszystko, czego w swoim życiu pragnę i potrzebuję? Zapewne życie zbudowane na zasadach i regułach AA jest bezpieczne, ale czy nie chodziło o nieskończony rozwój osobisty, a nie tylko o bezpieczną, cieplutką norkę, w której jakoś zakopię się, ukryję i jakoś, byle jak, dotrwam do śmierci?

W „Języku serca” Bill pisał (przekład nieautoryzowany): … mamy częściowo uformowaną strategię public relations. Jak wszystko inne w AA, wyrosła ona z prób i błędów. Nikt jej nie wymyślił. Nikt nigdy nie ustalił jej zasad i reguł, i mam nadzieję, że nikt nigdy tego nie zrobi. A to dlatego, że zasady i reguły wydają się dla nas niezbyt korzystne. Rzadko kiedy się sprawdzają.

Ano właśnie… zasady i reguły wspierają status quo, to jest obecny, niezmienny stan rzeczy, ale kiepsko się sprawdzają, gdy chodzi o rozwój – zarówno osób, jak i całych wspólnot. Żeby się rozwijać, trzeba kiedyś wreszcie wyjść spod ochronnego klosza, zacząć podejmować próby, otwierać się na nowe przeżycia, weryfikować przekonania, popełniać błędy (o nich też była mowa wyżej) i konfrontować z ich konsekwencjami (przyjemnymi i paskudnymi)  i na nich się uczyć. Bo nie ma osobistego rozwoju bez ryzyka i bez… cierpienia.