Czy to Wielka Księga dla pań?

Kolega podsunął mi artykuł „Program Anonimowych Alkoholików bazuje na patriarchacie. Kobiety trzeźwieją inaczej”*. Jak rozumiem tekst oparty jest na osobistych doświadczeniach byłej pijaczki (określenie z artykułu), Holly Whitaker, kobiety korporacyjnego sukcesu i autorki książki „Na zdrowie! Jak trzeźwiałam w kulturze picia".

Można by artykuł skwitować jednym i to retorycznym pytaniem: czy dla manifestacji własnych feministycznych poglądów warto poświęcać życie innych kobiet (bo faceci niech sobie zdychają)? Jednak ja uparłem się przeczytać tekst uważnie, i to nie raz, w poszukiwaniu treści, które może mają jakiś sens i oparte są na faktach.

Większość przekonań Holly Whitaker wynika z feminizmu, a nie z trzeźwego oglądu rzeczywistości. Na przykład:

Ale w kulturze patriarchalnej wszystko, co robią mężczyźni, jest normą, a wszystko, co robią kobiety, tę normę powinno wspierać…*.

Najwyraźniej mój czas i miejsce to nie jest kultura patriarchalna, bo w środku Europy, w XX i XXI wieku, nie WSZYSTKO, co robią mężczyźni jest normą.

To, że palimy papierosy i pijemy wódkę, nie bierze się z naszych pierwotnych potrzeb, ale z działań marketingowych wielkich korporacji i alkoholowego monopolu państw*.

Ludzie odurzali się rozmaitymi substancjami dziesiątki tysięcy lat przed powstaniem korporacji i monopoli, a nawet przed pojawieniem się państw. Nie wiem, jakie potrzeby realizowali ludzie pierwotni, żrąc halucynogenne grzybki i żując liście koki, ale to robili. Tym niemniej nie ulega wątpliwości, że pijanym narodem rządzi się łatwiej. Rozpijanie społeczeństwa ma w historii długą tradycję, choćby Indian w USA, czy Polaków w czasie okupacji i rozbiorów. Zresztą, po co szukać tak daleko, przy ewidentnej zapaści gospodarczej i koszmarnej inflacji, alkohol jest chyba jedynym produktem, który potaniał od czasu mojego ostatniego picia.

Zastanowiło mnie stwierdzenie, że rzekoma patriarchalność Programu AA widoczna jest we wszechobecnym przekonaniu, że najważniejszy jest cel, to jest trzeźwość, który trzeba osiągnąć w sposób bezwzględny (żadnego picia) i trzymać się go do końca życia.

W książce „Anonimowi Alkoholicy wkraczają w dojrzałość” (s. 302) znaleźć można taką oto sugestię: „Dajmy odpór dumnemu założeniu, że skoro Bóg umożliwił nam sukces w jednej dziedzinie, naszym przeznaczeniem jest stać się pośrednikami dla każdego”. Jedynym celem we Wspólnocie AA jest trzeźwość. Jest o tym mowa także w Preambule i w Tradycjach. Nie zajmujemy się w AA innymi sprawami. Skoro jednak koncentrowanie się tylko na osiąganiu oraz utrzymywaniu trzeźwości i abstynencji miałoby dowodzić patriarchatu, to widocznie i ja mam patriarchalne zapędy, bo jedność celu w AA bardzo mi się podoba.

Whitaker szuka „nowej drogi", innej recepty, która nie tylko zakłada, że „to nie ty jesteś ułomna, lecz system"… przeczytałem w artykule. Jakże cudownie brzmi to w uszach alkoholików dowolnej płci – to nie twoja wina, to system! 

Magdalena Środa, profesorka Uniwersytetu Warszawskiego, autorka artykułu, twierdzi, że połowę książki Holly Whitaker (dla przypomnienia: „Na zdrowie! Jak trzeźwiałam w kulturze picia") stanowi jakiś program powrotu do zdrowia i wzmocnienia kobiecości, Szkoda, że nie ma żadnych szczegółów tego programu, chętnie bym go poznał. Może książka Whitaker stanie się nową Wielką Księgą dla alkoholiczek?

Ostatecznie uważam, że wszystko jedno (prawie), jakich technik, sposobów i metod używają osoby uzależnione, by wytrzeźwieć, byle były to rozwiązania skuteczne.

---
* https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,181618,27973457,holly-whitaker-byla-pijaczka-i-pracoholiczka-rozprawia-sie.html