Notatki sponsora (odc. 038)

Pewnego razu zajęcia mojej grupy prowadziła terapeutka, którą wcześniej znałem tylko z widzenia; zajmowała się zwykle współuzależnionymi, a do nas, alkoholików, przysłano ją jednorazowo, na zastępstwo. Opowiedziała nam wtedy historię swojego małżeństwa, które podzieliła na trzy etapy. W pierwszym, początkowym, było cudownie, co zresztą jest dość oczywiste i naturalne. Etap drugi to był koszmar, bo mąż uzależnił się i pił destrukcyjnie przez wiele lat. Cud, że z nim wytrzymała, bo związek z czynnym alkoholikiem do łatwych ani przyjemnych nie należy na pewno. Etap trzeci rozpoczął się wtedy, kiedy on rozstał się z alkoholem i wytrzeźwiał – terapeutka powiedział, że ten trzeci okazał się znacznie lepszy od… pierwszego. I tym mnie zaskoczyła.

W pierwszych trzech-czterech latach abstynencji parę razy wracałem myślami do jej relacji, ale dziś jestem przekonany, że wtedy wyciągnąłem z niej bardzo powierzchowne wnioski, nie jest wykluczone, że w ogóle błędne. I nie chodziło o to, że nie wierzyłem w prawdziwość historii terapeutki, bo w fakty wierzyłem. Jednak uznałem wówczas, że to w sumie dość prymitywna terapeutyczna sztuczka, która miała za zadanie przekonać słuchaczy, że życie bez picia jest piękne, po prostu wzmocnić motywację pacjentów w procesie terapeutycznym.

Mijały lata, jako sponsor obserwowałem związki alkoholików, a zwłaszcza ich ewolucję. I coś zaczynało mi świtać…

Pierwsze miesiące, nawet lata związku są często bardzo szczęśliwe – jesteśmy młodzi, zdrowi, zakochani, seks jest świetny, uwielbiamy wspólnie spędzać czas, pomysłów nam nie brakuje, ufamy sobie bezgranicznie, a planów i nadziei na przyszłość mamy mnóstwo. W naturalny sposób wierzymy, jesteśmy przekonani, że to dopiero początek, że na pewno z czasem będzie nie tylko tak samo dobrze, ale wręcz coraz lepiej.

Uzależnienie, nałóg, alkoholizm – porażka, rozpacz, rozczarowanie, żal, utrata zaufania, beznadzieja, poczucie krzywdy, problemy, problemy, problemy, problemy… finansowe, emocjonalne, seksualne, towarzyskie i wszystkie inne. Czarna dziura, skraj przepaści.

Wtedy (czasem) zdarza się cud. Dzięki Bogu, jakkolwiek Go pojmujemy, Wspólnocie AA, Wielkiej Księdze, Programowi Dwunastu Kroków, sponsorowi on/ona jest trzeźwa*. To oczywiście piękne, ponad wszelką wątpliwość lepsze od piekła i codziennej destrukcji rodziny alkoholowej, ale czemu niby miałoby być lepsze od tego pierwszego okresu?

Po latach znalazłem odpowiedź i – jak to często bywa – okazała się ona banalnie prosta: świadomość. W tym pierwszym okresie bywamy szczęśliwi bezrefleksyjnie, bez zrozumienia i świadomości, jak wiele z tego, co otrzymujemy jest darem, że wcale nie należy nam się, jak psu buda. Dopiero ludzie cudem uratowani, zatrzymani i zawróceni znad samej  krawędzi czarnej dziury potrafią w pełni docenić wartość każdej chwili, każdego gestu, każdego słowa, uśmiechu, pocałunku, każdego drobiazgu. To trochę tak, jak z chlebem – tak, takim zwyczajnym, powszednim, beztrosko wyrzucanym, gdy nie jest już całkiem świeży – smakowanym zupełnie inaczej, pełniej, po latach niedostatku, może nawet głodu.

Richard Rohr „Spadać w górę”: Na końcu nie tyle odzyskujemy to, cośmy utracili, co, w tym procesie i dzięki niemu, odkrywamy w znaczący sposób nowe „ja”. Dopóki nie znajdziemy się na granicach naszego obecnego planu gry, i nie przekonamy się, że jest on niewystarczający, dopóty nie będziemy szukać ani nie znajdziemy prawdziwego źródła, głębokiej studni lub nieprzerwanie płynącego potoku. Anonimowi Alkoholicy nazywają to „Siłą wyższą”. Jezus nazywa to Obfitym Źródłem „wody żywej” na dnie studni, i mówi o tym kobiecie, która wciąż napełnia swój czerpak.

--

* Nie chodzi mi tutaj o samą abstynencję, ale o prawdziwą trzeźwość umysłową, duchową i emocjonalną, którą niektórzy alkoholicy uzyskują dzięki duchowemu przebudzeniu (doświadczeniu, przeżyciu).