Notatki sponsora (odc. 039)

– Trzymaj z wygranymi! – jako uczestnik mityngów i podopieczny wiele razy słyszałem to stare AA-owskie powiedzenie, ale chyba dopiero jako sponsor zrozumiałem, że może ono dotyczyć także czegoś więcej niż banalnego podziału na alkoholików pijących, to jest przegranych albo jeszcze przegrywających oraz utrzymujących abstynencję, niepijących, a więc, wydawałoby się, wygranych.

W pierwszej połowie życia wielu z nas podejrzewa (zapewne słusznie!), że nie wszystko działa jak należy. Powinno być coś więcej¹.

Ponad połowę życia spędziłem w przekonaniu, że to moje właściwe życie jeszcze się nie zaczęło. Czekałem na coś, nawet nie wyobrażając sobie zbyt dokładnie, co by to miało  być, spodziewałem się czegoś… nieokreślonego².

Prawie czterdzieści lat wdrapywałem się na drabinę swego życia, starając się zdobywać wykształcenie, coraz lepszą pracę, pieniądze, stanowiska, poważanie, władzę i inne takie, aż pewnego dnia obudziłem się na detoksie; wszystko mi się posypało, rozpadło. Straciłem dobrą pracę i kierownicze stanowisko, całkiem przyzwoite zarobki i reputację (choć tę zapewne dużo wcześniej niż mi się wydawało). Wkrótce straciłem jeszcze jedną, teraz już kiepską pracę za marne pieniądze, i nawet ja sam zacząłem sobą pogardzać, bo nijak nie potrafiłem szanować oszusta, pijaka i złodzieja. Tak, przegrałem z kretesem i na całej linii.

Przez kilka następnych lat, już bez alkoholu, starałem się odzyskiwać utracone wcześniej dobra, jednak bez świadomości, że coś istotnego przeoczyłem, że chyba nie zrozumiałem tego, co najważniejsze: tu nie chodzi o sprawne wspinanie się po drabinie, ale o drzewo! Tak! Drabinę swojego życia oparłem o niewłaściwe drzewo! Z zapałem i determinacją zająłem się znowu wspinaniem po jej szczeblach, ale jakoś nie wpadło mi do głowy, że przecież nadal stoi ona oparta, nie o rajska jabłoń, ale o dąb, którego owoce (żołędzie) jakoś dziwnie przypominają kozie bobki…

Straciłem ostatecznie syna, o ile nie stało się to wcześniej, kobietę, którą kochałem do bezgranic, zdrowie, ale chyba przede wszystkim urojone poczucie sensu. Choć zakrawa to na paradoks, okazało się, że zacząć wygrywać (zrozumienie, co właściwie wygrywać i dla kogo, też było solidnym wstrząsem) mogę chyba tylko wtedy, kiedy przegram, kiedy stracę już prawie wszystko oprócz życia, ale przecież bywały momenty, że i z nim jakoś chciałem się rozstać.

Nikt z nas nie wkracza w dojrzałość duchową z własnej woli lub w wyniku całkowicie wolnego wyboru³.

Prawdę mówiąc nadal uważam, że jest to trochę niesprawiedliwe, ale kogo obchodzi, co ja tam sobie uważam? Poza tym, jeśli ktoś obiecywał mi, że na tym najpiękniejszym ze światów sprawiedliwość będzie się działa „po mojemu”, to kłamał albo nie wiedział, co plecie…

--

1. Richard Rohr – „Spadać w górę”, s. 18.

2. Meszuge – „Przebudzenie. Droga do świadomego życia”, s.71.

3. Richard Rohr – „Spadać w górę”, s. 16.