Notatki sponsora (odc. 050)

WSPÓLNOTA SPONSORÓW – usłyszałem niedawno przy okazji, która nie ma tu żadnego znaczenia i przyznaję, że określenie to mocno mną wstrząsnęło. Zaskakujące okazało się dlatego, że w odniesieniu do trzech grup, na których spotkaniach bywam często, jest ono prawdziwe.
Jeszcze kilkanaście lat temu snuły mi się po głowie fantastyczne wizje Wspólnoty, której każdy uczestnik, alkoholik, będzie miał sponsora, jeśli tylko tego zechce. Wówczas były to mrzonki. Obecnie na tych grupach, które wspomniałem wyżej, sponsorowanie wśród stałych uczestników mityngów (bez przypadkowych gości, na przykład) przekracza 90%.

Jeszcze trzy-cztery lata temu w naszej małej społeczności nie do pomyślenia było, żeby napił się alkoholik po Programie. Dziś znam takie przypadki dwa. Kiedy zaaferowany i zmartwiony opowiadałem o nich koledze, usłyszałem, że powinienem się przyzwyczajać, że to normalne. Dużo czasu zajęło mi rozważanie tej kwestii, ale jak na razie doszedłem do wniosku, że nie, jeszcze nie czas na coś takiego się godzić, nie czas przyzwyczajać się, a przynajmniej nie u nas. Możliwe, że kolega ma rację i kiedyś, niechętnie, będę musiał pogodzić się z czymś takim, ale… jeszcze nie dzisiaj.

Od jakichś dwóch-trzech lat, z różnych rejonów Polski zaczęły napływać informacje o takich zrachowaniach i postawach sponsorów, które – delikatnie rzecz ujmując – nie powinny mieć miejsca. Na szczęście są to na razie zjawiska pojedyncze, oczywiste jest też, że gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą, ale… Ano, właśnie – rodzi się pytanie, czy rzeczywiście każdy alkoholik, który zrealizował Program ze sponsorem, nadaje się – z założenia – do sponsorowania i czy każdy z nich powinien/musi to robić? Przebudzeni duchowo w rezultacie tych Kroków starliśmy się nieść posłanie… Staraliśmy się nieść posłanie, ale czy koniecznie sponsorować? Posłanie we Wspólnocie AA można nieść na wiele różnych sposobów, sponsorowanie nie jest jedynym.

Może już czas nad tym wszystkim się zastanowić, poważnie i rzeczowo porozmawiać?

Moja podopieczna zaproponowała warsztaty sponsorów. Właśnie tak – sponsorów, a nie sponsorowania. Warsztaty, w których wzięliby udział sponsorzy autentycznie pracujący z podopiecznymi, dysponujący realnymi w tej mierze doświadczeniami.

W związku z tym, co napisałem wyżej, w pełni ten pomysł popieram, bo nie chciałbym, żeby piękna idea, która dotarła do nas z kilkudziesięcioletnim opóźnieniem, rozmyła się tak szybko w bylejakości i połowiczności. A może po prostu dlatego, że nadal naiwnie wierzę, że wzrost ilości nie musi koniecznie oznaczać drastycznego spadku jakości…

Tak, warsztaty sponsorów. Czy od razu ogólnopolskie? Pewnie, jak najbardziej, ale może najpierw na mniejszą skalę, lokalnie, nawet nie regionalnie, ale po prostu w najbliższym otoczeniu, w intergrupie, a nawet w większym mieście… zebrałoby się kilku sponsorów, żeby w imię wspólnego dobra podzielić się doświadczeniami? Może jeszcze warto? Może jeszcze nie jest za późno?