Notatki sponsora (odc. 080)

Krwawiący diakon zabrał głos po raz kolejny i perorował namiętnie o sprawach, które zupełnie nie dotyczyły tematu mityngu, ani alkoholizmu, ani Programu AA. Uczestnicy zaczęli się nerwowo kręcić, znacząco wzdychać, dawać prowadzącemu  jakieś znaki, a ten… siedział zagubiony, z niepewnym uśmiechem na ustach, wystraszony, kompletnie niezdolny do podjęcia jakiegokolwiek działania, do reakcji.

Młody człowiek, którego grupa „obdarowała” służbą prowadzącego, zestresowany i zawstydzony, zdawał sobie sprawę i przyznawał po spotkaniu, że sobie nie poradził. Koledzy z dłuższym stażem nie oponowali, nie dało się już udawać, że wszystko było w porządku, ani nawet, że nie było aż tak źle, bo było, natomiast przekonywali go, że w taki sposób zdobywa się w AA doświadczenie, a on przecież musi się kiedyś w końcu nauczyć dobrze prowadzić mityng. Pocieszyli go tym zapewne, ale… Czy naprawdę musi?

Dwa kolejne wieczory zastanawiałem się nad regułą jedynego celu Wspólnoty AA, która chyba gdzieś nam się tu zagubiła, a także nad Jedenastą Koncepcją, która mówi o tym, żeby na każdym poziomie służb wybierać (zapewniać) najlepszych kandydatów, gwarantujących rzetelne i prawidłowe wykonywanie powierzanych im obowiązków.

Przyznaję od razu, że do żadnych ostatecznych, najlepszych i jedynie słusznych wniosków nie doszedłem, a jedynie sformułowałem kilka pytań i wątpliwości.

1. Wyłączność celu. Czy celem grupy AA jest realizacja Piątej Tradycji, czy organizowanie szkoleń w zakresie prowadzenia mityngu – umiejętności niezwykle ważnej, która bardzo się przyda alkoholikowi w życiu? Swoją drogą podobne pytania stawiałem, gdy okazało się, że niektórzy sponsorzy w AA, uważają za słuszne leczenie swoich podopiecznych z nieśmiałości. Czy do służb powinniśmy wybierać odpowiednie osoby (dysponujące predyspozycjami do ich właściwego pełnienia), czy tych bez predyspozycji szkolić?

2. Służba w AA dostępna jest dla każdego, ale to chyba nie znaczy, że każdy alkoholik może i powinien pełnić każdą służbę, którą mu się pełnić zachce, bez względu na swoje realne ograniczenia, predyspozycje, możliwości. Niewidomy skarbnik? Spiker niemowa? Chorobliwie nieśmiały, jąkający się prowadzący? W Drugiej Tradycji mowa jest o zaufanych sługach – czy ktoś, kto jakiejś czynności nie jest w stanie wykonywać właściwie, może wzbudzać zaufanie w kwestii optymalnej realizacji powierzonego mu zadania? Ziutek to wspaniały kumpel, bardzo go lubię, jest kryształowo uczciwy, więc bez wahania pożyczę mu pieniądze, ale ma dwie lewe ręce i nie zna się na mechanice, więc naprawy auta mu nie powierzę.

3. W opisanym na początku wydarzeniu, cenę szkolenia nowego prowadzącego (czy był zdolny czegokolwiek się nauczyć, to się dopiero okaże, bo na razie okazało się tylko, że z zadaniem sobie nie radzi), a była to cena wysoka, zapłacili wszyscy uczestnicy mityngu. Zawstydzony, wystraszony, upokorzony prowadzący, rozdrażnieni, z zachwianym poczuciem bezpieczeństwa, uczestnicy spotkania, obrażony krwawiący diakon. Gdyby jeszcze na tym mityngu był jakiś nowicjusz, to mielibyśmy już pełny komplet „zysków” wynikających z lekceważenia sugestii zawartych w Jedenastej Koncepcji.

Ale może kosztem całej grupy, weteranów, nowicjuszy, powinniśmy jednak szkolić?

Być może lektura ósmego tomiku z Biblioteczki Zdroju („Wyłączność celu”) pomoże uczestnikom mityngów AA w Polsce rozwikłać te dylematy, ale… Dlaczego jakoś w to wątpię? 

Bill W. spisał Tradycje i Koncepcje między innymi po to, żeby oszczędzić grupom konsekwencji powtarzania w kółko tych samych błędów – powinny wystarczyć nowe.  Kiedy jednak wybrał się do Europy, ze zdumieniem stwierdził, że grupy „postanowiły” powtarzać u siebie amerykańską historię AA, wraz ze wszystkimi popełnionymi już błędami. Więc i my w Polsce, osiemdziesiąt lat po powstaniu Wspólnoty, zapewne musimy odkrywać i uczyć się reguły jedynego celu AA oraz optymalnych sposobów jej realizacji, raz jeszcze, od nowa. Tyle, że cena wydaje mi się za wysoka…