Notatki sponsora (odc. 082)

Scenariusz jest to tekst stanowiący podstawę filmu lub teatralnego spektaklu albo szczegółowo przygotowany program jakiejś imprezy, wydarzenia, spotkania, ceremonii.

Kiedy trafiłem na mityngi AA, przez rok, a może dwa albo nawet trzy, wydawało mi się, że scenariusz mityngu jest najważniejszym dokumentem we Wspólnocie. Domyślałem się, że zawiera go tajemnicza Wielka Księga, której nie widziałem na oczy bardzo długo, bo przed prowadzącym leżały tylko „24 godziny” (trzytomowe wydanie Duszpasterstwa Trzeźwości w Opolu), kartka z Krokami i Tradycjami i właśnie scenariusz. Przekonany też byłem, że identyczny scenariusz obowiązuje (właśnie tak - obowiązuje!) wszędzie na świecie, na każdym mityngu AA.

Z czasem jakoś dotarło do nas (mam na myśli grupy, z którymi czuję się związany), że scenariusz nie jest świętym tekstem Anonimowych Alkoholików, że każda grupa może sobie wymyślić w zasadzie dowolny, byle nie naruszał Tradycji AA, zaczynaliśmy też poznawać te Tradycje, więc najpierw zrezygnowaliśmy z przyjmowania nowicjuszy do AA, a z czasem z umieszczania w nim jakichś nakazów i zakazów, które wprawdzie ze Wspólnotą nie mają kompletnie nic wspólnego, ale za to obowiązują podczas zajęć grupowych psychoterapii odwykowej. Obawy, że na mityngach zapanuje chaos, okazały się zupełnie nieuzasadnione. Ostatecznie ludzie dorośli i trzeźwi potrafią i mogą brać na siebie odpowiedzialność za swoje zachowanie. Dyscyplinować trzeba dzieci i pijanych.

Znów minęły lata, więc może już czas zastanowić się, czy nam w ogóle potrzebny jest jakikolwiek scenariusz spotkania, podczas którego mamy dzielić się doświadczeniem, siłą i nadzieją, że możemy rozwiązać nasz wspólny problem (czy nie tak właśnie powinno być w naszej Preambule?). Czy, żeby spotkać się i pogadać o tym, jak trwać w trzeźwości i pomagać innym ją osiągnąć, naprawdę potrzebujemy szczegółowo przygotowanego scenariusza, jak gdyby zwyczajny mityng AA był jakimś obrzędem lub ceremonią? Czy nie mieliśmy – zgodnie z sugestią doktora Boba – zachować to w prostocie? Czyżby ktokolwiek wierzył, że pierwszą sprawą, jaką zajęli się Bill i Bob, było opracowanie szczegółowo przygotowanego programu spotkań? Przecież żadnych scenariuszy nie było w AA przez lata!

Podrzuciłem ten pomysł do rozważenia dwóm grupom. Ktoś zapytał: po co rezygnować ze scenariusza? A choćby po to, żeby nie marnować czasu na odczytywanie zawartych w nim tekstów oraz po to, by coraz lepiej uczyć się odpowiedzialności.

Ktoś inny zastanawiał się: jak sobie poradzą z prowadzeniem mityngu nowi członkowie Wspólnoty? A czy nie powinniśmy powierzać służby najlepszym, najodpowiedniejszym do konkretnego zadania osobom? Alkoholicy z krótkim stażem i doświadczeniem we Wspólnocie chyba nie są w stanie zapewnić kilkudziesięcioosobowej grupie poczucia bezpieczeństwa, a tym samym nie są najlepszymi kandydatami na prowadzących. Poza tym mityngi AA nie służą przeprowadzaniu szkoleń, ale o tym już pisałem. O Jedenastej Koncepcji też już było.

I wreszcie: co ty znowu wymyślasz? Nie, to nie ja – rozwiązanie to pochodzi z zagranicy. 

Ostatecznie – nie wiem, czy to dobry pomysł, nie wiem, czy do niego dorośliśmy, nie wiem, czy cokolwiek z niego wyniknie. Wolałbym tylko, żeby przy podejmowaniu decyzji (takich lub innych) nie blokował nas strach.