Notatki sponsora (odc. 120)

Dzięki koledze z Londynu mam okazję czytać książkę „25 lat polskojęzycznego AA na wyspach brytyjskich”. Całkiem pokaźne dzieło wyszło wyspAArzom (tak się chyba nazywa wydawca), bo ponad 250 stron.

Sporo w książce ciekawych informacji, szczególnie dla alkoholików „stamtąd”, uczestników opisywanych zdarzeń albo tych, którzy przynajmniej znają opisywane miejsca i ludzi. Mnie zaintrygował taki oto fragment dotyczący czasów, gdy Andy i Witold założyli „Pierwszą Polskojęzyczną Grupę AA” (Ravenscourt Park), ale wkrótce potem… Zaczęli przyjeżdżać AA-owcy z Polski do tymczasowej pracy, oni nie chcieli sponsorowania, a było ich więcej niż nas i głosem większości wprowadzili radości i smutki. „Ale tych radości było mało” – wspomina Włodek. Basia dodaje: „Witek i Andy chcieli wprowadzić angielski system, proponowali sponsorowanie i Kroki, ale ci, którzy przyjeżdżali z Polski buntowali się. Mało tego sponsorowania było, za dużo wpływów polskich – nie oceniam tego, po prostu tak było. Polacy, którzy przyjeżdżali chcieli kontynuować swój sposób trzeźwienia, dla mnie to była terapia, a nie AA. Zaczęłam chodzić na angielskie mityngi i tam znalazłam sponsor. I tam już zostałam”. [s. 14-15]

Andy i Witold proponowali rozwiązanie, znane we Wspólnocie AA od połowy lat trzydziestych ubiegłego wieku, ale widać alkoholicy w Londynie (i nie tylko) musieli jeszcze wiele lat cierpieć, zanim byli w stanie z niego skorzystać. Ciekawe, dlaczego nie dało się inaczej…

Trochę razi mnie w druku słowo „służebny”, które nie występuje nigdzie w literaturze AA. We współczesnym języku polskim też nie pojawia się ono, chyba już od pierwszej wojny, w formie osobowej – to rola lub funkcja może być służebna, ale człowiek nie jest służebny. Kiedyś wydawało mi się, że może chodzi o pychę i opór przed nazywaniem siebie „zaufanym sługą”, ale teraz nie jestem już tego taki pewien. Możliwe, że ego broni się nie przed „sługą”, ale przed określeniem „zaufany”. W czasach kryzysu zaufania w Polsce do pewnych osób, pełniących odpowiedzialne służby, byłoby to może nawet zrozumiałe.

Tworzenie specjalnego, udziwnionego języka, jest bardzo typowe dla alkoholików z ciągotkami sekciarskimi. Natomiast próby narzucania zakazów, nakazów, obowiązujących zasad itp., czyli pragnienie przekształcenia Wspólnoty AA w organizację, jest charakterystyczne dla wielu pragmatyków i perfekcjonistów. Dopóki te dwie skrajności we Wspólnocie równoważą się, a równoważą się od kilkudziesięciu lat, to Anonimowym Alkoholikom nic nie grozi.

Zdziwiła mnie liczba grup, które zostały zawieszone, przestały działać. To trochę tak, jak w Polsce, gdzie nie da się precyzyjnie określić liczby grup, bo stale jedne są zamykane, a na ich miejsce powstają inne. Ogólnie jednak liczba ich rośnie. Czy w podobnym tempie rośnie jakość tych spotkań? Czy mityngi AA wreszcie oparte są na Preambule, to jest dzielimy się na nich doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać nasz wspólny problem, czy może stawiamy na rundki psychoterapeutyczne, problemy i radości? Wydaje się, że z tym akurat może być poza granicami lepiej niż w kraju. Ale… może tylko tak się wydaje.

Mocno zaskoczyło mnie podejmowanie służby sponsora przez alkoholików, którzy sami ledwo postawili Krok Trzeci, ale jeżeli to działa… Bo ostatecznie po efektach poznaje się metodę/sposób. 

Ambiwalentne (tj. mieszane) uczucia wywołuje we mnie relacja dotycząca agresywnego, nieomalże siłowego, a na pewno bardzo aroganckiego „przejmowania mityngów” przez bojówki dowodzone przez niejakiego Tadeusza Ch. Chociaż… może nawet nie tyle chodzi mi o samo to „przejmowanie”, co o stwierdzenie, że w sumie tym sterroryzowanym grupom wyszło to na dobre. 

Przez dłuższą chwilę musiałem zastanawiać się nad określeniem „mityngi spikerskie”. W środowisku, w którym ja się obracam, mityng spikerski to zwykle godzinna wypowiedź, historia zaproszonego alkoholika, a później ewentualnie i jeśli starczy czasu, wypowiedzi innych osób, zwykle dotyczące identyfikacji. Wiele mityngów grupy „Wsparcie” rozpoczyna się krótką, 15-minutową spikerką, ale tu nikt by tego nie nazywał mityngiem spikerskim. Ot, taka lokalna ciekawostka bez znaczenia. Co kraj, to obyczaj, jak to mówią.

Uwaga dla autorów na przyszłość – wyrazy wolno dzielić; (zasady dzielenia wyrazów). Znacznie lepiej wtedy wygląda tekst wyjustowany.

Ogólnie napracowali się autorzy solidnie i ocalili od zapomnienia to, co bardzo łatwo jest zagubić, będąc początkowo w AA skoncentrowanym jedynie na utrzymaniu abstynencji – własne korzenie, historię, początkowe doświadczenia.