Błędy do naprawienia i inne

Około roku 1996 przyznałem, że się myliłem, że nie piję jak wszyscy inni, że nie jest prawdą, że w handlu wszyscy piją i kilka innych w tym stylu. W 1998 musiałem przyznać, że się pomyliłem, bo sam nie radzę sobie z piciem. W 1999 wiedziałem już, że nie miałem racji sądząc, że terapeutyczne mądrości i parę AA-owskich zaklęć, wystarczą mi do wyzwolenia z obsesji picia. Kilka lat później musiałem przyznać, że myliłem się zakładając, że chadzanie po mityngach i uprawianie tam jęczydupstwa, pomogą mi zbudować nową jakość życia – owszem, nie piłem, ale jakość emocjonalno-duchowa mojego życia była taka, że planowałem samobójstwo. Nie zrealizowałem Kroku Dziewiątego wobec paru mężczyzn, których się bałem. Nie byłem gotowy tak długo, że ostatecznie ludzie ci zniknęli wraz z firmą, w której kiedyś razem pracowaliśmy i zadośćuczynienie przestało być możliwe. Popełniłem błąd, żywiąc nadzieję, że takie rozwiązanie mnie uwolni – nie miałem racji, a cała ta historia odbija mi się czkawką do dziś. Takich i podobnych sytuacji było mnóstwo. Gdybym w końcu nie nauczył się przyznawać do błędów w myśleniu i działaniu, to możliwe, że już bym nie żył.

Zbiorowa mądrość Wspólnoty AA zbudowana została na naprawionych błędach. Przykładowo, na początku alkoholicy nie byli anonimowi, prosili i dostawali dotacje z zewnątrz, nie przyjmowali w swoje szeregi kobiet i kolorowych itd.

Tadeusz „czarny” z Krakowa publicznie, na którejś Konferencji przyznał, że w 1995 roku popełniono błąd, ustalając tryb pracy delegata KSK, polegający na tym, że komisje KSK spotykały się między KSK, pomijając zdania pracy delegata w terenie.

Jest tylko jeden rodzaj błędów, takie, które nigdy nie zostaną naprawione, na których niczego się nie nauczymy: błędy zakłamywane, ukrywane, wypierane, „zamiatane pod dywan”.

Wygląda na to, że od około ośmiu lat, Anonimowi Alkoholicy w Polsce są absolutnie nieomylni, nie popełniają żadnych błędów. A przynajmniej do żadnych się nie przyznają. Nie jestem pewien, czy ta „nieomylność” jest dla Wspólnoty korzystna. Obserwując na przestrzeni lat polską politykę i gospodarkę widać, że udawanie nieomylności, niezdolność do przyznawania się do błędów, to stawianie na krótkotrwałe zyski, ale to niweczy szanse na długofalowe efekty. Za dzisiejsze fikcje zapłacimy my sami, ale przede wszystkim ci alkoholicy, którzy do AA trafią za lat kilkanaście lub kilkadziesiąt. Ale co tam! Po nas choćby potop! Czyż nie?

I znowu przypomina mi się fragment z „Języka serca”: Osobista gloryfikacja, arogancka duma, zajadła ambicja,, ekshibicjonizm, nietolerancyjna satysfakcja, pieniądze czy szaleństwo władzy, nieprzyznawanie się do błędów oraz nieuczenie się na nich, samozadowolenie, lenistwo – te i wiele innych cech należą do typowych „schorzeń"…