Inne spojrzenie na Wspólnotę

Założyłem kiedyś, że jeśli nie najlepiej o Anonimowych Alkoholikach piszą sami Anonimowi Alkoholicy i to w swoich oficjalnych publikacjach, to na pewno są to informacje wiarygodne. Nie byłoby przecież sensu, żeby sami siebie oczerniali. Skoro Bill W. przyznawał, że nie realizował Programu 12 Kroków i z tego powodu cierpiał na depresję, skoro w początkach powstawania AA w jednym z miast w USA na mityngach nie rozmawiano o piciu, a jedynie o rozwiązaniu, skoro bombastyczne przemowy Billa nie pomagały wytrzeźwieć innym alkoholikom (choć on sam, po swoim spektakularnym doświadczeniu duchowym, utrzymywał abstynencję) i dopiero doktor Silkworth poinstruował go, co i w jaki sposób ma im mówić, skoro dr Bob przyznawał, że nie miał przebudzenia duchowego, to uznaję to za fakty. Trzeźwi ludzie nie dyskutują z faktami. Inaczej może wyglądać sprawa z relacjami zewnętrznymi. Ano, właśnie… może… Mogą być nierzetelne, a nawet niezgodne z faktami, ale niekoniecznie muszą takie być. Źródeł innych, niż oficjalnie zatwierdzona literatura AA, jest zapewne wielokrotnie więcej tych, w kanonie Wspólnoty. Mogą zawierać informacje prawdziwe (albo prawdziwe tylko częściowo), więc radzę do nich podchodzić ostrożnie.

Fragment artykułu z „Arki” nr 58:

Z biografii założyciela Anonimowych Alkoholików, Billa W. wynika, że on również zmagał się z tym problemem. Wynalazł i rozpropagował sposób na zaprzestanie picia i przez prawie czterdzieści lat, aż do śmierci, nie wypił ani kropli alkoholu. I za to chwała mu. A jednocześnie, w ciągu tych wszystkich trzeźwych lat uprawiał tzw. Trzynasty Krok, czyli romansował z nowicjuszkami w AA, udając ich sponsora, mentora i przewodnika życiowego. Piszą o tym biografowie Billa W., m.in. James Houck, Cynthia Perkins, Robert Thomsen, Tom Powers Sr., Francis Hartigan i Nan Robertson. Ta ostatnia w swojej książce „Getting Better”, wyd. iUniverse 2000, s. 36), przytacza znamienne wyznanie swego bohatera. Skonfrontowany w sprawie notorycznych miłostek, miał powiedzieć, prawie ze łzami: „Masz rację, ale nie mogę przestać”. 

Nan Robertson jest laureatką nagrody Pulitzera, więc bardzo możliwe, że wie, co pisze. A seksoholizm Billa W. potwierdzają też inne źródła.

Z „Joe and Charlie Big Book Study”:

Jak powiedział Charlie: „Czasami przy Krokach 6 i 7 tracimy zapał. Może to dlatego, że te Kroki w Wielkiej Księdza zajmują tylko dwa akapity”. Zaczynamy pojmować, że są to właściwe narzędzia przemiany w programie. Kroki 6 i 7 są narzędziami zmiany. Kroki 1, 2 i 3 pomogły nam rozpoznać problem, znaleźć rozwiązanie i podjąć decyzję. W Kroku 4 przeprowadziliśmy rozrachunek, który pozwolił nam zobaczyć, co wymaga zmiany. Omówiliśmy te sprawy z drugą osobą (Krok 5). Wynikiem tych pierwszych pięciu Kroków programu są Kroki 6 i 7, dwa potężne narzędzia, które mamy zastosować w naszym życiu. Nasze życie zależy od tego, jak zastosujemy Kroki 6 i 7. Charlie przypomina nam, że to nie Bóg wykonuje te Kroki... my to robimy. Te Kroki są w praktyce bardzo trudne... bardzo trudne. Wielka Księga mówi, że są one „proste, ale niełatwe”.

Robert Tabus, „Trzynasty stopień szczęścia”:

Medycyna żąda abstynencji przez pięć lat. Po tym okresie uznaje, że człowiek jest wyleczony w pełni, czyli że byłemu alkoholikowi w zasadzie nie grozi nawrót nałogu i prawdopodobnie może już pić tak jak wszyscy inni ludzie, z umiarem, przy okazji. Być może wtedy człowiek tak już przywyknie do abstynencji, że nie będzie w stanie w ogóle pić.

Józef Jan, „Sami o sobie: Antologia tekstów polskich Anonimowych Alkoholików”:

Mityngi rozpoczyna modlitwa o pogodę ducha, a kończy modlitwa „Ojcze Nasz”, w czasie której uczestnicy trzymają się za ręce. Przy zapalaniu świecy prowadzący wypowiada słowa: „Światło Chrystusa”, a wszyscy odpowiadają: „Bogu niech będą dzięki”. To wszystko nie jest jakimś nabożeństwem, ale wypływa z potrzeby serca, a poza tym jest zgodne z programem AA. 

/…/ 

Ruch Anonimowych Alkoholików narodził się w 1935 roku w Stanach Zjednoczonych. Za początek AA uważa się przypadkowe spotkanie dwóch alkoholików w miejscowości Akron w stanie Ohio. Poznali się – gdzieżby indziej – w barze hotelowym. Zagadali się na temat własnego nieszczęścia. Rozmowa pochłonęła ich tak bardzo, że zapomnieli zamówić następne kolejki wódki. Po wielu godzinach wspólnego niepicia doszli do wniosku, że „coś w tym jest”. Rozmowa alkoholików o piciu, o życiu, o wszystkim – zamiast picia!

Ireneusz Kaczmarczyk, “Wspólnota Anonimowych Alkoholików w Polsce”:

We wszystkich rozmowach starałem się pozostawać w obszarze pojęć zapożyczonych przez badanych z ich środowiska. Jest to język specyficzny, właściwy wyłącznie dla Anonimowych Alkoholików, osób pozostających w programie terapeutycznym. Ten sposób prowadzenia narracji wydawał mi się jedynym umożliwiającym uchwycenie procesu zmian, a w szczególności zdarzeń i zachowań, które mogły na takie zmiany wskazywać.

Chuck C., „Nowa para okularów":

Bill Wilson był agnostykiem, i kiedy Ebby z nim rozmawiał i zaczął mówić o Bogu, Bill wyjął aparat słuchowy i intensywniej zajął się drinkiem. (Pił gin, którego Ebby odmówił). Ebby odnalazł trzeźwość w ruchu Oxfordzkim, a tam również mieli swojego Boga. To stamtąd pochodzi „tak, jak Go pojmujemy”, z ruchu Oxfordzkiego i od Jima Burwella. Tak więc, gdy Ebby mówił o Bogu, a Bill dalej pił swój gin, aż wreszcie trafił do Szpitala Miejskiego i usłyszał doktora Silkwortha.

„Alcoholics Anonymous Comes of Age: A brief History of AA”:

Bill Wilson, współzałożyciel i pomysłodawca AA, wziął na siebie zadanie napisania pierwszej części książki. W rozdziale 5 zdał sobie sprawę, że będzie musiał wyjaśnić, "jak naprawdę działa nasz program zdrowienia z alkoholizmu. Ten fragment, umieszczony właśnie w tym miejscu, miał być osią całej książki".

Ernst Kurtz „Not God”:

Kiedy w roku 1939 książka Alkoholicy Anonimowi była gotowa do opublikowania, w grupie w Nowym Jorku nie było ani jednego katolika.

Robert Fitzgerald SJ, “Bill W. I jego sponsor”:

Na końcu listu do Clema Lane’a Bill jasno opisał własną misję: »Wierzę, że moim zadaniem jest pomóc alkoholikowi spoza wspólnoty katolickiej…«.

Bywają jednak manipulacje i przekręty, od których włos jeży się na głowie. Na przykład na okładce wcześniej cytowanej książki Fitzgeralda, polski wydawca zamieścił informację (uwaga!): Zapisana jest w niej historia przyjaźni jezuity Eda Dowlinga i Billa Wilsona, współzałożycieli wspólnoty Anonimowych Alkoholików.  Mocne! Wspólnotę AA w USA nie założyli Bill W. i dr Bob, ale katolicki ksiądz z Billem W. Doktor Bob w ich wersji historii AA nie istniał.

Oczywiście żaden ksiądz nie był też sponsorem Billa W. (w ten sposób nazywał on tylko Ebby’ego Thachera), a książka tego jezuity w oryginale nosi tytuł The Soul of Sponsorship”, który ja – przy swojej nieznajomości angielskiego – rozumiałbym jako “Dusza sponsoringu” albo „Idea sponsoringu”. Prawdziwa, niezmanipulowana przez pewnych ludzi biografia Ebby’ego Thachera, wygląda zupełnie inaczej (widoczna na zdjęciu).

Czy wierzę, że w szpitalu, przed śmiercią, Bill W. domagał się alkoholu i złorzeczył żonie, gdy nie chciała mu go przynieść? Tak, to prawdopodobne. A informacja pochodzi z biograficznego filmu o Billu, który jest fabularyzowanym dokumentem. Czy wierzę, że w domu doktora Boba nie było tak miło, jak to przedstawiał? Wierzę, bo wynika to z listu/tekstu opublikowanego przez jego syna. Natomiast przekonań i „dowodów” Króla Artura nie rozważam w ogóle, bo na to po prostu szkoda mi czasu:, ale... może kogoś zainteresuje postawa profesjonalisty

  https://blog.krolartur.com/list-o-anonimowych-alkoholikach/ 

  https://blog.krolartur.com/komentarz-do-listu-o-anonimowych-alkoholikach/ 

Zapytał mnie ktoś kiedyś (i to nie raz), czy tego typu informacje mi nie zaszkodziły. Jakoś nie, nadal tu jestem. W moim mieście było paru alkoholików mitologizujących założycieli AA, ale większość, nawet nie realizując Programu, zdawała sobie sprawę, że to Dwanaście Kroków jest realną wartością, szansą i nadzieją dla uzależnionych, a nie życie „świętego Billa”. Jako alkoholicy nie byliśmy przyzwoitymi, uczciwymi, porządnymi ludźmi, więc dotyczyło to też Billa W. Prawda uwalnia, choć poznanie jej czasem bywa nieprzyjemne. Może już czas przestać uganiać się tylko za dobrym samopoczuciem? To w sektach okłamuje się nowicjuszy lub przedstawia im tylko część prawdy, by nie zniechęcili się za szybko i nie uciekli, zanim uzależnią się od sekty na zawsze.

Choroba psychiczna to unikanie rzeczywistości za wszelką cenę; zdrowie psychiczne to pogodzenie się z rzeczywistością bez względu na cenę. – Scott Peck