Rozmaitości ze środowiska

Zastanawiam się jakiś czas temu, czy regularny udział w niektórych polskojęzycznych mityngach AA, może być przeszkodą w drodze do rozwoju. Ostatecznie wyszło mi, że może, niestety.

2017-18 w środowisku AA przeprowadzana była ankieta. Dzięki temu badaniu mieliśmy się dowiedzieć, ile jest grup, ile z nich było ankietą zainteresowanych, jaki jest staż abstynencji uczestników mityngów, jak często biorą udział w mityngach, czy sponsorują i wiele innych. Niektóre wyniki nie interesowały mnie specjalnie, ale kilka z nich mocno mnie zaskoczyło.

61,7% ankietowanych alkoholików uważa, że czynnikiem szczególnie ważnym w trzeźwieniu są regularne mityngi (jest to procentowo najwyższa wartość, bo np. sponsorowanie 29,4%).

Ówcześni uczestnicy AA nie uważali mityngów za czynnik niezbędny do zachowania trzeźwości. Były on po prostu pożądane. Za to poranne skupienie i modlitwa były do tego konieczne [„Doktor Bob i dobrzy weterani”].

Sponsoruje 12,5%, ma sponsora 27,3%.

Nasze główne zadanie wobec nowicjusza polega na umiejętnym zapoznaniu go z Programem [„Jak to widzi Bill”].

Czym w takim razie zajmują się pozostali uczestnicy mityngów? Czyżby jednak prawdziwe było nadal stwierdzenie: najmniej AA jest na mityngu AA?

Odnośnie badania, za ciekawe uważam też informacje napływające z różnych miejsc, że alkoholicy są wręcz dumni z siebie, bo fałszowali ankietę, wypełniali ją po kilkanaście albo i kilkadziesiąt razy, żeby można się było chwalić wspaniałymi osiągnięciami AA w Polsce. Nie wiem, przed kim się chwalić, po co i komu, tak naprawdę, potrzebna jest ta propaganda sukcesu, ale mniejsza z tym. Jeśli więc te procenty dotyczące sponsora i sponsorowania są mocno zafałszowane, a prawdziwe wielokrotnie mniejsze, to wygląda to mizernie, a wręcz przygnębiająco.

Jakiś czas temu uczestniczyłem w mityngu on-line. Najpierw było przywitanie, później czytanie jakichś tekstów wstępnych, dalej odczytywanie zawartości laminatu i wreszcie… sprawy organizacyjne (no, cóż… najpierw sprawy najważniejsze, prawda?). Trwało to dokładnie 21 minut. Byłbym zapomniał – wcześniej czytano też różne zakazy i nakazy. Zapamiętałem jeden z nich, a mianowicie kategoryczny zakaz używania słów „my, wy, oni”.

Innymi słowy, w AA nie ma żadnych nakazów ani zakazów [„Doktor Bob i dobrzy weterani”].

Mityngi dały mi to, co mój sponsor lubi nazywać jednym z najważniejszych słów w Wielkiej Księdze – AA sprawiło, że w moim życiu pojawiło się słowo »my«. »Przyznaliśmy się, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu…«. Już dłużej nie musiałem być sam [WK z 2018 roku].

Przypomniało mi to też AA-owskie Kroki, a w nich… Przyznaliśmy, że… Uwierzyliśmy, że… Podjęliśmy decyzję… Zrobiliśmy… Wyznaliśmy… Staliśmy się… Zwróciliśmy się… Zrobiliśmy… Zadośćuczyniliśmy… Prowadziliśmy… Staraliśmy się… Wtedy zacząłem się zastanawiać, w czym ja tak naprawdę biorę udział.

Egoizm, egocentryzm, koncentracja na samym sobie… wiele lat zajęło mi sprowadzenie tych wad do jakiegoś znośnego poziomu, bo całkowite ich usunięcie leży poza moimi możliwościami. Przestałem wiecznie koncentrować się tylko na sobie, zacząłem być częścią Wspólnoty, w której MY, alkoholicy, robimy razem wiele wspaniałych rzeczy dla tych, którzy wciąż jeszcze cierpią. Tyle że nie wolno mi o nich powiedzieć na mityngu AA, bo musiałbym mówić o tym, co MY robimy.

Przestaniemy skupiać się na sobie, a zaczniemy interesować się bliźnimi [WK z 2018 roku]. 

Czyżby?! To chyba w jakiejś innej wspólnocie...

Skoro na mityngu grupy AA nakazują mi zajmowanie się sobą, koncentrowanie się tylko na sobie, mówić wyłącznie o sobie, to czy nie wpychają mnie na powrót w objęcia egocentrycznego zajmowania się tylko i wyłącznie samym sobą? Czy coś takiego mi służy? Czy dobrze służy jakiemukolwiek alkoholikowi, który ma nadzieję na powrót do zdrowia, na osiągnięcie trzeźwości?

Kolega (ponad dziesięć lat abstynencji) coraz częściej wychodzi z mityngów znudzony lub rozdrażniony, bo ileż można słuchać tego samego, ile razy można rozwiązywać te same problemy, ale najpierw je tworzyć, zajmować się sprawami omówionymi już wielokrotnie, zmagać się z decyzjami, które podejmowane były już wiele razy w ostatnich latach? Czyżbyśmy nie byli zdolni uczyć się nawet na własnych błędach?

Nieustająco pozostaje otwarte pytanie, po co albo dlaczego nadal chodzę na te mityngi? Ze strachu, bo kto odchodzi ten ginie? Żebym nie zapomniał, kim jestem? Jakby coś takiego w ogóle było możliwe. Ze względów towarzyskich? Może żeby nie być samotnym? Dla rozrywki? Naprawdę dobrze się bawiłem na mityngach w tym roku? Odpowiedzi może być jeszcze wiele i w zasadzie wszystkie są dobre, ale pod warunkiem, że są prawdziwe, że nie wmawiam sobie i innym jakichś wzniosłych intencji, podczas gdy rzeczywistość wygląda inaczej.

Po co wybieram się na mityng w nadchodzącym tygodniu? Żeby opowiedzieć o praktycznej realizacji Szóstego Kroku. Ten temat jest w czerwcu do przewidzenia. Może trafi się jeszcze jakiś ciekawy, choć to ostatnio coraz rzadziej. Tak to wygląda u mnie; plan i założenie na najbliższych kilka-kilkanaście dni. Bo później, to nie wiem. Możliwe, że znowu zrobię sobie przerwę ze 2-3 miesięczną; nie byłoby to niczym wyjątkowym w ciągu ostatnich kilku lat.

A przy okazji… wydawało się, że niektórzy zainteresowani są historią Davida B. i codziennych sugestii (the six things), które to on wymyślił, a akurat wczoraj pojawił się bardzo ciekawy wpis na blogu pod tytułem David B – A “Top Gun” AA sponsor.