Ewolucja rocznic trzeźwości

 Rok 1988, Poznań. Rocznica alkoholika. 

Zastanawiam się, czy rocznice są potrzebne, czy znaczenie ma „uroczysta oprawa”, czy powinni w tym wydarzeniu uczestniczyć profesjonaliści? Posrebrzane obrączki z datą abstynencji jakoś się nie przyjęły, a może to ja o czymś nie wiem.

Kiedyś napisałem:

Kiedyś usłyszałem bardzo poważnie traktowaną teorię, w myśl której jakość mojej rocznicy wyraźnie świadczy o skali mojej wdzięczności wobec Wspólnoty AA, co najprawdopodobniej miało oznaczać, że jeśli z tej okazji wydam zbyt mało pieniędzy na ciasta, ciastka, ciasteczka, cukierki, czekoladki, napoje i inne takie, to okażę się paskudnym niewdzięcznikiem. Oczywiście natychmiast zaczęły się pojawiać wyraźne sygnały, że niektórzy alkoholicy nie zdradzają się ze swoimi rocznicami, bo na organizację mityngu rocznicowego ich po prostu nie stać. Przy okazji, jakoś tak niezauważalnie, pojawiła się – jak widać – zupełnie nowa (poza otwartymi i zamkniętymi) kategoria mityngów we Wspólnocie AA: mityngi rocznicowe, których, co pewnie wyraźnie daje się odczuć, zwolennikiem nie jestem.

Swoje mityngi rocznicowe organizowałem przez trzy, może cztery lata. Nigdy nie miało to nic wspólnego z moją wdzięcznością wobec Programu AA, Wspólnoty AA, grupy czy pojedynczych osób. Natomiast zawsze związane było z nerwowym rozmyślaniem: Ile kupić i czego? A co będzie, jak ludzi przyjdzie więcej i nie starczy? A co będzie, jak przyjdzie ich bardzo mało i wszystko to zostanie na stołach? A co będzie, jeśli nikt nic dobrego o mnie nie będzie miał do powiedzenia? Ile to wszystko razem będzie kosztowało? Kiedy i do kogo wysłać zaproszenia? itd. Napięcie związane z moim mityngiem rocznicowym zupełnie do niczego nie było mi potrzebne, a cała ta sytuacja wydawała mi się jedynie krępującym i kosztownym obowiązkiem. Czy o to chodziło w tym, podobno radosnym dla mnie, dniu? Swoje rocznice organizowałem pod presją otoczenia, kierując się rosnącą w siłę tradycją, starając się nie wyróżniać, być takim samym AA-owcem jak inni.

O ile jestem przeciwny mityngom rocznicowym – a co ma z sobą począć alkoholik, który zamiast bankietu spodziewał się i bardzo potrzebował normalnego mityngu AA, choćby i otwartego? – to uważam, że rocznic abstynencji nie powinno się utrzymywać w tajemnicy. Stanowią realną siłę grupy AA. Jest to swego rodzaju świadectwo: pracując nad Programem, w tej właśnie grupie AA, byłem w stanie utrzymać abstynencję przez tyle to a tyle lat. Czyli: rocznice – tak, mityngi rocznicowe – nie. A przyjaciół i kolegów z AA można zaprosić na kawę i ciastka do kawiarni albo na grilla na działce. [„Alkoholik”, wyd. 2018].

Moje podejście do rocznic i mityngów rocznicowych do dziś nie uległo zmianie, ale może kiedyś…  :-)