I tak ślepi ślepych prowadzili

Inicjatorem powstania pierwszej grupy Anonimowych Alkoholików w Opolu był alkoholik Helmut J., który mimo leczenia w Poradni Odwykowej przy ul. Wodociągowej (szpital psychiatryczny i poradnie), nie potrafił utrzymać trwałej abstynencji. Pomimo sporej desperacji oraz pragnienia zmiany dotychczasowego życia, pomoc profesjonalistów w jego przypadku nie przynosiła zadowalającego efektu i w związku z tym poszukiwał innych rozwiązań, bo nie tracił nadziei na wyjście z nałogu. Po trudnych poszukiwaniach Helmut uzyskał informację o ruchu AA. Napisał list do Poznania do tamtejszych służb AA. W odpowiedzi poradzono mu zależenie grupy AA. Otrzymał też tekst 12 Kroków i 12 Tradycji. Możliwe, że w tamtym okresie nowopowstała Wspólnota AA w Polsce niczym więcej nie dysponowała.

Częste wizyty w Poradni Odwykowej odniosły skutek, gdyż Helmut spotkał tam drugiego, a wkrótce kolejnych, alkoholików chętnych do uczestnictwa w spotkaniach. Tak w lutym 1986 narodziła się grupa „Eureka”, która zarejestrowana została oficjalnie na II Zjeździe Anonimowych Alkoholików w Zawierciu. W Polsce działało wtedy ok sto grup AA.

Stare dzieje… historia, która raczej nie budzi zastrzeżeń. Interesowałoby mnie za to, o czym oni rozmawiali na tych swoich spotkaniach. Dysponowali kartką z Krokami i drugą z Tradycjami i… żadnej instrukcji, co niby mieliby z tym zrobić. Z opowiadań opolskich weteranów pamiętam, że Tradycje rodziły wtedy podejrzenia o sekciarstwo, ale Kroki wydawały im się do przyjęcia. Ktoś pewnie im podpowiedział, że trzeba to rytualnie odczytywać na początku każdego spotkania, może też że warto je jakoś, po swojemu, wdrażać w życiu, ale jak?

Skoro nie mieli pojęcia, co i jak robić z Programem, podczas spotkań mówili to, do czego byli przyzwyczajeni na odwyku, czyli relacje o wydarzeniach z poprzedniego tygodnia. Tak zapewne narodził się „program” problemów i radości albo radości i smutków. Jestem przekonany, niestety, że jest to stały element większości mityngów AA do dzisiaj. Może nie byłoby w tym nic strasznie złego, gdyby nie fakt, że często przybierało to formę użalania się nad sobą, zamaskowaną określeniem „podzieliłem się doświadczeniem”. Poza tym te historie o tym, co mi się ostatnio nie udało i przez kogo, często opowiadane były i są nadal zamiast relacji o tym, co konkretnie zrobiłem, żeby wytrzeźwieć.

Złudna pociecha, jaką stanowi użalanie się nad sobą, jedynie na chwilę ochrania mnie przed rzeczywistością – potem, niczym narkotyk, żąda, abym przyjął jeszcze większą dawkę. Jeśli ulegnę temu żądaniu, może mnie to doprowadzić do nawrotu i zapicia. [„Codzienne Refleksje”]

Wierzę, że pierwsi weterani (w Opolu, Poznaniu, Zabrzu itd.) mieli wiele dobrej woli i naprawdę się starali, ale przy tej okazji zrozumiałem, że spotkanie grupy alkoholików, z których nikt nic nie wie, nie rozumie, nie ma żadnych realnych doświadczeń, nie spowoduje, że nagle razem wymyślą rozwiązanie.

Czy takie spotkania to już historia? A kiedy ostatnio słyszałem coś w stylu: ja tam tego Kroku nie robiłem, ale powiem, że…?

W pierwszych latach nie zastanawiałem się, czy AA w Polsce działa dobrze czy źle, właściwie czy niewłaściwie - cieszyłem się, że mam się gdzie spotykać z podobnymi do mnie alkoholikami i że ta możliwość pozostanie, gdy pokończę już wszystkie terapie. Z tego powodu (że mam swoje miejsce) byłem im wdzięczny. Zrobili, jak umieli, starali się...