Notatki sponsora (odc. 029)

Czyli… co zrobić, żeby nic nie robić.

Znowu czerwiec, znowu Krok Szósty i znowu dramatyczna próba obrony prawa do nieskrępowanego używania wad charakteru, korzystania z wynaturzonych instynktów. Znowu podniesione głosy, czerwone twarze i błysk szaleństwa w oczach.

Jestem Polakiem katolikiem! W Trzecim Kroku jednoznacznie określiłem swojego Boga, jest nim Jezus Chrystus! Moim przewodnikiem jest 10 Przykazań! Takim to wartościom i takiemu Bogu w Kroku Trzecim bezwarunkowo się powierzyłem, bez tego reszta Programu nie miałaby sensu! To mój Bóg ma mi odebrać moje wady, ja nawet nie powinienem próbować tego robić! – i tak dalej,  w tym stylu i tonie.

Jestem zmęczony. Zmęczony powtarzaniem, że wady charakteru może mi odebrać tylko Bóg (nie odważyłbym się stosować formy rozkazującej „ma mi odebrać!”, jakbym Bogu – jakkolwiek Go pojmuję – mógł coś polecać, nakazywać), usunięcie wad leży poza moim zasięgiem. To, co należy do mnie, co ja mogę zrobić ze swej strony, to jedynie zaprzestać ich używania, korzystania z nich egoistycznie, z koncentracją tylko na samym sobie, na własnych przyjemnościach, zachciankach i potrzebach.

Kiedy namiętna perora się skończyła, zadałem rozmówcy trzy pytania:

- Wspomniałeś, że twoim drogowskazem, przewodnikiem, priorytetem jest Dekalog, jako wyraz woli Boga wobec ciebie i nim postanowiłeś kierować się w życiu, czy dobrze zrozumiałem?

- Tak! Dokładnie tak! Dziesięć Przykazań! Właśnie!

- W takim razie powiedz mi, proszę, kto ma przestrzegać tych Przykazań, ty, czy może twój Bóg za ciebie? Kto – konkretnie – ma nie kraść, nie kłamać, nie cudzołożyć, nie zabijać?

Przez chwilę jeszcze obserwowałem usta poruszające się bezgłośnie, jak u karpia wyjętego z wody, i już wiedziałem, że dyskusja się skończyła.  Do następnego czerwca. A może tylko do jutra…