Znowu niemiłe wspomnienia

Jakoś tak się ostatnio zdarza, że natykam się na sytuacje lub okoliczności, które przywołują wspomnienia. Gorzej, że zwykle to paskudne wspomnienia. Kilka dni temu znowu zetknąłem się z postawą, którą pamiętam sprzed lat u siebie, a z opowiadań u wielu alkoholików. 

Pewnego razy wracałem do domu kompletnie pijany. Nie mogłem otworzyć drzwi, więc zadzwoniłem. Trzymałem się futryny, bo ledwie stałem na nogach, a kiedy moja żona otworzyła drzwi i twierdzącym tonem spytała „znowu jesteś pijany?”, odparłem natychmiast, że ja tylko dwa piwa wypiłem. Żona bez słowa poszła do pokoju. Jako że nie zareagowała nijak na moje bzdury, uroiłem sobie, że udało mi się ją zwieść, skutecznie okłamać. 

Podobnych sytuacji, nawet niezwiązanych bezpośrednio z alkoholem, było mnóstwo. Zacząłem wszystkich uważać za głupich, za to siebie, za mistrza świata w manipulacji, króla kłamstw i przekrętów, księcia fantazji, oszustw i zmyśleń. 

Kiedy wytrzeźwiałem na tyle, żeby zorientować się, że zwykle jest jednak trochę inaczej, niż mi się wydaje, zrozumiałem, że brak reakcji ludzi nie oznacza zawsze ich głupoty i nie znaczy, że udało mi się ich okłamać, zmanipulować, oszukać, wywieść w pole. Ludzie nie reagują na kłamstwa lub inne bzdury z bardzo różnych powodów. Mogą być porażeni bezczelnością kłamcy, mogą być zmęczeni poprzednimi kłamstwami, może nie zależeć im na sprawie lub człowieku na tyle, żeby wdawać się w jakieś durne wojny na argumenty, mogą być po prostu dobrze wychowani, może uważają, że z palantem nie ma sensu dyskutować itd. itp. 

Z rzeczywistością, faktami, realiami zderzyłem się albo zacząłem zderzać, mniej więcej od czwartego roku abstynencji. Późno? No, późno… Znam wielu alkoholików, którzy zorientowali się, jaka jest prawda na temat ich możliwości zakłamywania faktów, rzeczywistości, już w połowie Programu. Ale znam i takich, którzy mimo dziesięciu lat abstynencji, i dłuższej też, nadal uważają się za mistrzów manipulacji, a jeśli w środowisku AA nikt im nie wali twardej prawdy prosto w oczy, to wynika to raczej z zasad mityngowych lub kultury osobistej, i nie świadczy, że wszyscy wokół są głupsi od niego. 

Wydaje mi się, że czasem warto dopuścić do siebie ewentualność, że w określonej sytuacji lub na dany temat, może (może, nie musi!) być jednak inaczej, niż to sobie wyobrażam, niż mi się wydaje. 

Choroba psychiczna to unikanie rzeczywistości za wszelką cenę; zdrowie psychiczne to pogodzenie się z rzeczywistością bez względu na cenę – Scott Peck