Rozwiązanie nie dla każdego

Chorób na świecie trapiących ludzi jest całe mnóstwo, więc na potrzebę teoretycznych rozważań wymyśliłem jeszcze jedną, chorobę X – paskudną i potencjalnie śmiertelną. Po latach badań naukowcy opracowali lekarstwo na chorobę X, ale okazało się, że nie jest ono skuteczne dla wszystkich, że wracają do zdrowia tylko ci chorzy na X, którzy mają oczy niebieskie lub brązowe. W pozostałych przypadkach lekarstwo nie działa. Na razie nie wiadomo, dlaczego tak jest; genotyp, fenotyp, jakiś fragment łańcucha DNA, który odpowiada za kolor oczu i jednocześnie za skuteczność lekarstwa? W każdym razie badania trwają, więc może kiedyś…

Przedmiotem moich rozważań jest postawa, zachowanie, przekonania, reakcja chorego na chorobę X, który ma oczy zielone. Co bym robił/zrobił, gdybym to ja nim był? Możliwości jest wiele, ale pokażę dwie skrajne.

a) Cieszę się, że tylu ludzi może wyzdrowieć. Jeśli nawet im troszkę zazdroszczę, to bez zawiści. Jasne, smutno mi, że dla mnie rozwiązania jeszcze nie ma, ale nie użalam się nad sobą i mam nadzieję, że może kiedyś, bo w końcu badania trwają. Biorę udział w składkach na dalsze badania.

b) Jestem wściekły i rozgoryczony. Mam niewielkie pretensje do naukowców, że dla zielonookich leku nie wynaleźli, ale jednak najbardziej nienawidzę tych zdrowych, wyleczonych niebiesko- i brązowookich. Co sobie s…syny wyobrażają, że są lepsi ode mnie?! Zakładam stowarzyszenia, fundacje i organizacje, bo chcę wymusić, żeby producenci leku usunęli z niego ten składnik, który związany jest z kolorem oczu. Tak, wiem, że wtedy lekarstwo nie będzie działać już na nikogo, ale mam to gdzieś, bo jak zielonoocy nie mogą wyzdrowieć, to niech nikt nie może – ma być po równo, bo tylko tak jest sprawiedliwie. Tych wyleczonych oskarżam (po cichu i za plecami) o rasizm i szykany. To ci wyleczeni mają coś zrobić, żeby i mnie dało się wyleczyć. Uważam, że to ich obowiązek.

Zwariowany przykład, prawda? Ale kolor oczu, to tylko jedna z wielu opcji. Niektóre mogą być bardziej realne. Na przykład: rozwiązanie jakiegoś problemu, nie wiem jakiego, jakiegoś, dostępne jest tylko buddystom. Ale ja nie jestem buddystą. I do kogo powinienem mieć żal i pretensje, do buddystów, czy do Buddy? Kto powinien coś z tym zrobić, Budda, czy buddyści?

Chodzi mi o postawę życiową w momencie, gdy okazuje się, że czegoś mieć nie mogę, chociaż inni mogą. Nie mogę ze względu na jakieś moje ograniczenia, braki, słabości, cechy itp. Jak się w takiej sytuacji znajdę?

We Wspólnocie AA znalazłem się po stronie tych, którzy mają. W pewnych przypadkach obserwowałem postawy tych, którzy mieć/uzyskać (trzeźwości) nie mogą. Nie wiem, dlaczego, ale wiem, że to nie musi być ich wina. Jeden, a obserwuję go od lat, nie traci nadziei i stale wraca. Większość jednak aż kipi urazami do AA i trzeźwych alkoholików. Domagają się też zmian...