Nowa WK - dla kogo i po co?

 Od 2018 roku pracuję z podopiecznymi używając nowego wydania „Anonimowych Alkoholików”. Dzięki nim (podopiecznym) coraz częściej zastanawiam się, czy chwaląc to nowe wydanie, choćby tu: https://meszuge.blogspot.com/2018/11/wielka-ksiega-nowe-wydanie.html, nie pośpieszyłem się z tą pozytywną oceną, czyli czy się po prostu nie pomyliłem. W miarę realnej pracy z użyciem tej nowej wersji WK lawinowo rosną problemy ze zrozumieniem treści, przekazu, posłania, sugestii itd. 

Bez wątpienia jesteś ciekaw, jak i dlaczego – mimo opinii ekspertów twierdzących, że nie jest to możliwe – wyzdrowieliśmy z beznadziejnego stanu umysłu i ciała. Jeżeli jesteś alkoholikiem, który chce wyzdrowieć z tej choroby, być może już pytasz: „Co muszę zrobić?”. Celem tej książki jest udzielenie dokładnych odpowiedzi na te pytania. Opowiemy ci, co zrobiliśmy. [WK, wydanie z 2018 roku, s. 20] 

Od początku Wielka Księga była (i jest nadal) swego rodzaju poradnikiem, praktycznym i duchowym, zawierającym zarówno doświadczenia, jak i wiedzę. Poradnikiem, którego zadaniem, jak to widać po cytacie, jest podpowiedzieć alkoholikowi, który wciąż jeszcze cierpi, co powinien zrobić, żeby wytrzeźwieć. I podobno Bill taki właśnie prosty poradnik napisał.

Jakie są konieczne cechy dobrego poradnika (instrukcje obsługi to też są poradniki)? Musi być on czytelny, jasny, zrozumiały, jednoznaczny; powinien pomagać, a nie stwarzać jakieś dodatkowe problemy, czy wątpliwości.

Pamiętam składanie komody. Instrukcja/poradnik to był przekład ze szwedzkiego, ale to w niczym nie przeszkadzało. Wszystko było zrozumiałe i proste. Zastanawiam się tylko, co by było, gdyby na jednej stronie poradnika/instrukcji montażu komody napisano, że najważniejsza jest podstawa, na stronie drugiej, że szuflady, na trzeciej, że trzeba zacząć do szkieletu, bo to on jest najważniejszy? Pewnie wypier… bym cały ten poradnik i jakoś próbował sam. 

Poniższe cytaty pochodzą z książki „Anonimowi Alkoholicy” wydanej w 2018 roku i zawarte są w rozdziale „Do czynu” i tylko na pierwszych kartkach (Krok Piąty). 

Przyznaliśmy się do pewnych wad.

Musimy być wobec kogoś całkowicie uczciwi…

Co prawda zrobili inwenturę, ale najgorsze sprawy zatrzymali dla siebie.

Kiedy już – nie ukrywając niczego – zrobimy ten krok…

 Zaraz, zaraz… to ja mam się przyznać tylko do pewnych wad, czy do wszystkich? Czy wyznanie tylko pewnych (niektórych) miało by być nieukrywaniem niczego i uczciwością całkowitą? Ups!

 Ustaliliśmy z grubsza, w czym tkwi problem.

Chowamy dumę do kieszeni i rzucamy światło na każdą skazę charakteru, każdą ciemną stronę przeszłości.

Zaraz, zaraz… to ja mam rozpoznać KAŻDĄ skazę i ciemną stronę, czy tylko z grubsza, po łebkach, powierzchownie? Ups!

 …dopóki nie opowiedzieli drugiemu człowiekowi całej historii swojego życia.

...rezultatem będzie wyznanie Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów. 

Zaraz, zaraz… to ja mam wyznać istotę swoich błędów, czy tylko opowiedzieć historię życia? Ups!

 Jeśli komuś się wydaje, że takie problemy zostały stworzone tylko w tym rozdziale, to od razu zapewniam, że jest ich znacznie więcej, a niektóre wręcz strategicznie ważne. Na przykład:

 Czy ta siła miała swe źródło w nim samym? Oczywiście, że nie. [„Opowieść Billa”]

Poza niewieloma wyjątkami nasi członkowie stwierdzają, że zaczerpnęli z wewnętrznych zasobów, których istnienia nie podejrzewali i które obecnie identyfikują ze swoim własnym pojęciem Siły większej od nich samych. [„Doświadczenie duchowe”]

 Zaraz, zaraz… cała ta książka uczyła mnie i przekonywała, że jestem bezsilny, że potrzebna mi Siła musi pochodzić z zewnątrz, bo ja jej nie mam, a teraz okazuje się, że źródło tej Siły jest we mnie! Czy to znaczy, że ja sam jestem Siłą większą od siebie samego? Ups!

 Poradnik, który stwarza niewiele mniej problemów niż rozwiązuje, jest… hm… Ale OK, miałem się nie wyrażać.

Ostatecznie poważnie zastanawiam się, czy nie wrócić, w pracy z podopiecznymi, do poprzedniego wydania. Nie było ono przetłumaczone dobrze, to prawda, ale mam zaznaczenia i notatki (dzięki przyjaciołom naprawdę znającym angielski i polski), które rozwiązują ten kłopot.

 Wydaje mi się, że Wielka Księga powinna być przełożona ponownie albo wcześniejsze wydanie, sprzed 2018, powinno zostać po prostu poprawione. Zasada, jedna z wielu, którą przyswoiłem sobie na Programie: nie naprawiać czegoś, co nie jest popsute. Oraz: swoje wybujałe ambicje trzymać z dala od AA, od życia i zdrowia innych ludzi, bo to oni poniosą konsekwencje, a nie jakaś Historia. I jeszcze jedno - w tych warunkach absolutnie nie zabierałbym się za poprawianie innych pozycji naszej literatury.