Poglądy polskiej Wspólnoty

Od lat nie mam już wątpliwości, że istnieje (i powiększa się) różnica między Wspólnotą Anonimowych Alkoholików na świecie, a polską Wspólnotą AA. Przecież Polak potrafi! Poza tym nikt nam nie będzie mówił, jak powinno być.

Wpadła mi w ręce dziesięcioletnia broszura pod tytułem „44 pytania”. Zawiera ona odpowiedzi i pytania, jakie mogłyby zadawać osoby zainteresowane Wspólnotą AA. Mam nadzieję, że od niektórych takich… pomysłów, wolna jest broszurka „AA w pytaniach i odpowiedziach”.

 

Uwaga! Zwrócę uwagę tylko na te elementy, które wydają mi się wątpliwe. Zdecydowana większość tekstu tej broszury jest wartościowa i sensowna. Na przykład to, że alkoholicy w AA nie są bezinteresownymi altruistami.

 

Str. 7: AA określa alkoholizm jako chorobę, z której nigdy nie można się wyleczyć.

Wydaje mi się, że to opinia terapeutów odwykowych, a nie AA. Stanowisko AA w tej kwestii określa podtytuł Wielkiej Księgi, „historia o tym jak tysiące mężczyzn i kobiet wyzdrowiało z alkoholizmu”.

 

Str. 8. Program AA daje dobre wyniki u wszystkich alkoholików, którzy szczerze chcą przestać pić.

Wspólnota AA: Preambuła ukazała się po raz pierwszy w czerwcowym numerze Grapevine w 1947 i zawierała sformułowanie HONEST (uczciwe, szczerze) DESIRE TO STOP DRNKING; w tej formie ukazywała się w Grapevine do 1958 roku. Problematyczna kwestia tej szczerości/uczciwości stanęła na Konferencji w 1958, ale w związku z trudnością weryfikacji „poziomu uczciwości”, bo i czym niby ją mierzyć, postanowiono z tego określenia zrezygnować. W polskiej Wspólnocie AA właśnie się ono przyjęło. Występuje też ono w wielu innych miejscach, na przykład na stronie 14, 17, 21, 31, 33 – wygląda to na jakąś fiksację.

 

Str. 9. To, czy ktoś jest alkoholikiem, czy nie, nie zależy od częstotliwości picia, ale od sposobu picia.

Czyli ci, którzy nie piją od wielu lat, nie są (już) alkoholikami, bo nie mają żadnego sposobu picia?

 

Str. 10. Tylko on lub ona może zdecydować, czy jest alkoholikiem; zdanie (diagnoza) lekarza, opinia rodziny lub przyjaciół nie liczy się.

Lekarze, głównie psychiatrzy w poradniach odwykowych chyba jeszcze nie wiedzą o tym, że ich diagnozy są bezwartościowe.

 

Str. 11. Program AA przynosi najlepsze rezultaty tym, którzy przyjęli go jako program nie indywidualny, ale grupowy.

Grupowy Program 12 Kroków? Chyba nie rozumiem. Chodzi może o jakieś warsztaty?

 

Str. 11. Wstępujący do AA może mieć pewność, że nikt nie ujawni jego lub jej zwierzeń z mityngu.

Niestety, nie jest to prawda. A szkoda. Poczynając od czasów Billa W. do dziś, nikt takiej pewności mieć nie może, więc lepiej uważać, co się mówi na takim spotkaniu. Takie stwierdzenie, że można mieć pewność, to oszustwo.

 

Str. 14. Pomaganie innym jest formą spłacania długu tym, którzy mi kiedyś pomogli.

Co do długów w AA miałem i mam poważne wątpliwości. Pomagam z wdzięczności albo dlatego, że i mnie przynosi to korzyści, ale o żadnych długach nic nie wiem; nikt mnie też nie uprzedzał na pierwszych mityngach, że właśnie zaciągam jakieś długi.

 

Str. 17. Wspólnota AA to samofinansujące się bractwo, które nie przyjmuje żadnej pomocy z zewnątrz.

To w oczywisty sposób nie dotyczy polskiej Wspólnoty AA., która masowo przyjmuje pomoc właścicieli lub zarządców lokali, udostępniających swoje pomieszczenia na mityngi alkoholikom za darmo albo za śmieszny ułamek realnej ceny najmu takiego pomieszczenia. Poza tym w odróżnieniu od polskiej, światowa Wspólnota AA nie powinna przyjmować dotacji z zewnątrz, a nie jakiejkolwiek pomocy.

 

Str. 22. Na mityngach zamkniętych wszyscy obecni zachęcani są do zabierania głosu.

Ups! A to ci ciekawostka! Zachęcanie wszystkich do zabierania głosu obserwowałem tylko na tych grupach, gdzie praktykowana jest rundka terapeutyczna, czyli bardzo niewielu. Na normalnych mityngach zabiera głos ten, kto ma coś do powiedzenia na dany temat, a nie każdy.

 

Str. 24. Anonimowi Alkoholicy nie martwią się jutrem ani resztą swojego życia; ważny jest tylko dzień dzisiejszy.

Bill W. - Idea życia najbliższymi dwudziestoma czterema godzinami dotyczy przede wszystkim sfery emocjonalnej człowieka. Oznacza ona skupienie się na tym, co przynosi "dzisiaj" - a nie na dniu wczorajszym lub jutrzejszym. Nigdy jednak nie wynikało dla mnie z tego, że człowiek, grupa albo cała Wspólnota AA ma w ogóle nie zastanawiać się nad własnym funkcjonowaniem jutro, czy też nawet w jakiejś bardziej odległej przyszłości ["Jak to widzi Bill" s. 284].

Jako jednostki i jako wspólnota, z pewnością ucierpimy, jeśli całe zadanie planowania naszej przyszłości ograniczymy do niemądrze pojmowanej idei opatrzności. Prawdziwa Opatrzność wyposażyła nas, ludzi, w niebagatelną zdolność przewidywania, i Bóg na pewno życzyłby sobie, abyśmy z niej korzystali. Naturalnie nieraz pomylimy się w swoich kalkulacjach - zupełnie lub po części - ale lepsze to niż w ogóle nie myśleć o przyszłości ["Jak to widzi Bill" s. 317].

 

Str. 25. Ludzi nie bojkotuje się towarzysko dlatego, że nie piją.

Powiedziałbym, że to pobożne życzenia. Nie zawsze tak bywa. A szkoda.

 

 

Ciekaw byłbym, jak wyglądałaby taka broszura, gdyby kolejny już raz opracowana i zaktualizowana została dzisiaj… Na przykład, jak by to było z przekonaniem, że w AA nikt nikomu nie podlega, nikt nikomu nie może nic kazać, skoro w Karcie Konferencji Służby Krajowej (wersja 6.2) napisano: Tradycyjnie, choć bez sankcji prawnych, decyzje Konferencji Służby Krajowej, za którymi opowie się co najmniej dwie trzecie uczestniczących w głosowaniu członków KSK (przy jednoczesnym zachowaniu kworum), powinny być traktowane jako obowiązujące…?

Czy znalazłaby się tam informacja, że najwyższą formą niesienia posłania Dwunastego Kroku jest dawanie pieniędzy?

Czy konieczne byłoby wprowadzenie do tekstu błędów w tłumaczeniu i polskich, od których roi się w nowej polskiej Wielkiej Księdze?