Jak poprawić samopoczucie?

Ziutek potrącił pieszego. Na skutek wypadku pieszy zmarł. Ziutek był trzeźwy, nie gadał przez telefon… po prostu przechodnia nie widział. Za nieumyślne spowodowanie śmierci Ziutek dostał siedem lat. Za dobre sprawowanie wyszedł po prawie pięciu. Tych kilka brakujących dni poświęcił na organizację swojej piątej rocznicy – właśnie mijało pięć lat od kiedy nikogo nie zabił. Rok później Ziutek zorganizował swoją szóstą rocznicę, później siódmą i dalsze. Na spotkania te przychodzili znajomi z pierdla, ale też inni byli skazani, sprawcy wypadków drogowych. Z czasem oni też zaczęli obchodzić swoje rocznice niezabicia nikogo nowego lub niespowodowania kolejnego wypadku.

Na dziewiętnastą rocznicę Ziutek zaprosił też dwóch kolegów z pracy, ludzi, którzy nigdy nikomu większej krzywdy nie zrobili i w więzieniu nie siedzieli. Okazało się to błędem. Znajomi nijak nie potrafili zrozumieć, co, po co i dlaczego świętuje ich kumpel z roboty. Nawet starali się mu wyjaśnić, że normalność nie jest powodem do świętowania i celebrowania. Wówczas Ziutek pojął, że są oni fałszywymi przyjaciółmi, nie rozumieją go, oceniają i krytykują. Kontakty zostały zerwane.

Pewną przykrość Ziutkowi sprawili swoimi wątpliwościami, ale ostatecznie nie martwił się tym zbyt długo – wszak zbliżała się okrągła, dwudziesta rocznica, po której Ziutek otrzymywał zasłużony tytuł starego wiarusa.

Żona Ziutka podobno miała kogoś, kiedy siedział, ale tego tematu nikt nie drąży. Ziutek ma pretensje do syna, że nie chciał go zbyt często odwiedzać, a kiedy już się zjawił, to uparcie nazywał ojca więźniem (w końcu w więzieniu siedzą więźniowie), a nie osadzonym, co ojciec uważał za łagodniejsze. Ich stosunki pogorszyły się jeszcze bardziej po wyjściu Ziutka. Powiedział wtedy synowi, że odsiedział swoje i jest w porządku. Syn spytał go wtedy, czy rodzina ofiary też uważa, że rachunki zostały wyrównane i wszystko gra. Dorastający chłopak najwyraźniej nic nie rozumiał.

W pracy Zenek pogardzał swoimi współpracownikami, zazdrościł szefom i jednocześnie ich nienawidził. I tak mijał dzień za dniem, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem. Jedynymi dobrymi chwilami były spotkania byłych więźniów i te uroczyste rocznice.

Każdy człowiek potrzebuje mieć na dłuższą metę i w sumie dodatni bilans emocjonalny. Każdy (albo prawie) chciałby się czuć potrzebny i ceniony. I żeby poczucie własnej wartości go nie opuszczało. I żeby dobrze się czuć w życiu, z sobą.

Jakie rzeczy gotów jestem robić, jakie postawy życiowe przyjmować, by ten cel osiągnąć i go utrzymywać? Na czym zbudowałem poczucie własnej wartości? Na przekonaniu, że jestem dzieckiem wszechświata? Na latach abstynencji? Na towarzystwie ludzi, których uważam za gorszych?

...jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy. 

[Haruki Murakami, "Koniec Świata i Hard-boiled Wonderland"].