Sponsorowanie i zakreślacze

Było to w roku 2016-17, w każdym razie jeszcze przed wydaniem najnowszej Wielkiej Księgi. Podczas warsztatu sponsorowania swoją historię opowiadała alkoholiczka z kilkuletnim stażem abstynencji. Z jej relacji wynikało, że znalazła sobie sponsorkę dość daleko od swojego miejsca zamieszkania, a nie był to jeszcze czas powszechnego korzystania z możliwości, jakie daje praca on-line, Zoom, Skype i inne takie.

Wybierając się do sponsorki pierwszy raz, alkoholiczka domyślała się (nasłuchała się wcześniej różnych relacji), że do pracy będą potrzebne zakreślacze w trzech różnych kolorach, więc chcąc wykazać swoje zaangażowanie, kupiła takie wcześniej. Sponsorka nie pochwaliła jej za to, wręcz przeciwnie, zwłaszcza, że jeden z zakreślaczy miał niewłaściwy (według sponsorki) kolor. Wtedy też po raz pierwszy usłyszałem określnie „Wielka Księga Matka” – zaznaczenia w książce alkoholiczki miały być identyczne, łącznie z odcieniem, z tymi, które miała w swojej WK sponsorka. Tradycja ta miała trwać rzekomo od pierwszego wydania WK, którym posługiwał się doktor Bob. Sponsorka i podopieczna miały czytać razem, na głosy, zaznaczone fragmenty tekstu i tylko te właśnie, bo resztę treści książki sponsorka uznała za niepotrzebną, a nawet szkodliwą. Bill W. pisał to pod wpływem LSD (podobnie jak resztę pozycji, jakie stworzył), więc należy ich zdecydowanie unikać – sponsorka wiedziała to od swojej sponsorki, więc musiała to być prawda.

Na następne spotkanie alkoholiczka miała się zjawić z książką „Anonimowi Alkoholicy”, z której powinna wcześniej wyciąć żyletką rozdział „Wyznanie lekarza”, napisany przed doktora Woronowicza na prośbę Wspólnoty AA w Polsce. Po tygodniu znowu pojawił się problem, bo alkoholiczka, jak się okazało, wycięła ten rozdział nożyczkami, a nie żyletką. Tłumaczenie, że nie miała żyletki i nawet nie wie, czy takie coś jest jeszcze w sprzedaży, do sponsorki nie trafiły. Alkoholiczka miała kupić kolejną Wielką Księgę i określony rozdział wyciąć jednak żyletką.

Spikerka ta wzbudziła mocno emocjonalne reakcje. Jedni obrzucali sponsorkę wyzwiskami, inni się z niej śmiali. Tylko kilka osób nie reagowało nijak. Rozmawiałem z trzema z nich nieco później. Okazało się, że – jak ja – mieli mieszane uczucia, co do postawy, zachowania i zaleceń sponsorki. Owszem, alkoholik jest przykładem szalejącej samowoli i dobrze by było, gdyby przestał nim być, ale czy cel ten można osiągać każdymi metodami? Albo inaczej: czy cel uświęca środki?

Wątpliwość, czy w latach czterdziestych ubiegłego wieku istniały już zakreślacze, tym razem pominę. Podobnie jak przekonania dotyczące treści całej Wielkiej Księgi.