Odpowiedzialność sponsorki

O temat odpowiedzialności sponsora/sponsorki zahaczałem już wiele razy, a wcześniej Bill W., ale w komentarzach pojawiło się ciekawe stwierdzenie, więc może warto do niego wrócić.

…na jednych z warsztatów Sydney zapytana, czy czuje się w jakikolwiek sposób odpowiedzialna, gdy jej sponsorowane wracają do picia, czy zastanawia się nad tym, że być może jest w tym jakaś jej wina, wzruszyła tylko ramionami i odpowiedziała: "Nie, to w ogóle nie jest moja sprawa". Myślę że jeśli sponsor chce się czuć "autorem trzeźwości" swojego podopiecznego, to w razie jego powrotu do picia musi też się czuć "autorem" jego nietrzeźwości. A przecież "żadna ludzka siła...".  

Komentarz do: https://meszuge.blogspot.com/2023/05/czemu-sie-cofac-i-po-co.html

Najpierw jednak inne pytanie. Czy każdy sponsor, bez względu na technikę pracy z podopiecznymi, jest dobrym sponsorem? Albo prościej: czy możliwe jest złe sponsorowanie? Czy sponsorowanie wprawdzie oparte na Programie 12 Kroków, ale na książce „12 Kroków ze sponsorem” Hamiltona B. jest równie dobre, co to, które zakłada wykorzystywanie tylko literatury AA (przy okazji przypominam, że „Dekalog Jana XXIII” nie jest literaturą AA)? A może żadna literatura nie jest niezbędna, bo wystarczy laminat i doświadczenia sponsorki? Czy przy podobnych technikach pracy doświadczenia każdego sponsora i zdolność każdej sponsorki do ich przekazywania, są takie same? Czy sponsor nieprzebudzony duchowo może we właściwy sposób przekazać Program? Takich pytań można postawić wiele, ale jest też przecież jeszcze jedna platforma oceny – efekty, a te bywają bardzo różne, co widać i o czym nie ma sensu dyskutować. W takim razie można stwierdzić, że jest dobre i złe sponsorowanie, dobre i złe leczenie, dobre i złe nauczanie. A jeśli tak, to czy odpowiedzialność sponsorki, lekarki, nauczycielki, jest identyczna, bez względu na to, co ma do zaoferowania i jak realizuje swoje zadania?

…że prawdopodobnie żadna ludzka siła nie mogłaby nas uwolnić od alkoholizmu [WK z 2018 roku, s. 60].

Jeśli nawet nie czepiać się słowa „prawdopodobnie”, to i tak pojawia się wątpliwość, bo jeśli żadna ludzka siła, to po co w ogóle ten ludzki sponsor? Powinna wystarczyć WK i lektura Kroków. Ba! Powinna wystarczyć modlitwa do Boga! A może i modlitwy nie trzeba, bo przecież Bóg i tak zrobi, co zechce i nie można Go do niczego zmusić modłami?

Jak widać, ta droga nie prowadzi donikąd. Sponsorowanie jest praktykowane od dziesięcioleci, więc widocznie ludzki sponsor jest niezbędny w tym uwalnianiu od alkoholizmu.

Wątpliwości i pytań może być mnóstwo, więc spróbuję inaczej. Czy ja odpowiadam za to, co robię, za jakość tego, co przekazuję? Bo może zupełnie nie odpowiadam, może za wszystko odpowiada Bóg i alkoholik podopieczny? Jako że trudno uwierzyć, żeby Bóg chciał, żeby alkoholiczka wróciła do picia (Ten, w którego ja wierzę, nie chce czegoś takiego), więc pozostaje na placu boju alkoholiczka, która wróciła do picia – to jej wina, to ona zawaliła… Tak? Bo jeżeli tak, to widocznie nie istnieje żadna bezsilność, skoro wszystko zależy od podopiecznego, który postanowił wrócić do picia. To zresztą był typowy błąd terapeutyczny: jesteś bezsilny, ale za wszystko sam odpowiadasz. Odpowiadać można za to, na co się ma realny wpływ, a jak się jest bezsilnym, to widocznie wpływu się nie ma… ale po co zajmować się tak oczywistymi sprawami.

Jak widać, nie jestem zwolennikiem unikania osobistej odpowiedzialności za wszystko, co robię i zawsze dziwią mnie alkoholicy „po Programie” prezentujący takie potrzeby i zachcianki. Chcą rządzić innymi, mówić innym ludziom, co mają robić, ale zupełnie nie życzą sobie odpowiadać za jakość i sens swoich rad. Mocne! I dość powszechne w AA i właśnie na terapii odwykowej.

Czy odpowiadam za abstynencję podopiecznego? Moim zdaniem bywają sytuacje, warunki i okoliczności, w których w jakiejś minimalnej mierze byłoby to możliwe. Gdybym alkoholikom „sprzedawał” demo Programu, wersję uproszczoną, spłyconą i powierzchowną, zbudowaną tylko na wybranych przeze mnie (lub mojego sponsora), fragmentach literatury i tekstach nie AA-owskich… A tak! Właśnie! Fakt, że coś tam dostałem od sponsora, nie jest żadnym usprawiedliwieniem. Po wytrzeźwieniu mam być człowiekiem dorosłym, dojrzałym, kierującym się zdrowym rozsądkiem, z otwartą głową, nauczalnym, a nie klonem sponsora, powtarzającym bezmyślnie jakieś jego przekonania. Poza tym, co to za usprawiedliwienie – bo mi mama tak kazała? Bo terapeuta tak kiedyś powiedział? Bo Bill W. osiemdziesiąt lat temu napisał? A może wreszcie, jeśli się jest człowiekiem trzeźwym, wziąć wreszcie odpowiedzialność za siebie na siebie?

Podobnie byłoby z sukcesami. Powodzenie tego przedsięwzięcia zależy przede wszystkim od podopiecznego. I to powtarzam każdemu z nich: to jest twój Program, jak go zrobisz, tak będziesz miał. I to jest prawda… pod warunkiem, że ja, sponsor, nie zaoferowałem mu bylejakości.

[używam zamiennie formy żeńskiej i męskiej, żeby nie dyskryminować żadnej płci]

------------------------------------------------------------------------------------------

Całkowicie bez związku z tematem, po prostu nie miałem gdzie załączyć obrazek, dotyczący części komentarzy. W dyskusji brali udział: Jerzy Mellibruda, Ryszard Tołstych, Bohdan Woronowicz, Stanisław Belik, Tomasz Świtek, Zbigniew Grochowski, Joanna Mikuła, Włodzimierz Aleksandrowski, Antoni Pawłowski...