Notatki sponsora (odc. 007)

Jest dobrze. Nawet czterdziestu lat nie trzeba było, żebyśmy się zorientowali, że chadzanie po mityngach to może jednak nie wszystko, co Wspólnota AA ma do zaoferowania, że jest tu jakiś Program i – niezbędne w przypadku potrzeby jego realizacji – sponsorowanie. Na razie wszystko to dzieje się może jeszcze trochę chaotycznie, ścierają się szkoły i mody, rodzą różne style i trendy, ale to też dobrze, bo siłą Wspólnoty AA jest różnorodność i wiele się można nauczyć, doświadczyć, przeżyć właśnie teraz.

Mogę sobie bagatelizować opinie osób, które mają przekonania dokładnie takie jak moje, ale w przypadku odmiennych, staję się bardziej uważny, staram się przemyśleć, dowiedzieć, poznać, zrozumieć, bo wiem już, że moja głowa może mnie oszukiwać, że racji mieć nie muszę. W taki właśnie sposób moje szczególne zainteresowanie wzbudziły doświadczenia kilku sponsorów zawarte w stwierdzeniu: podopiecznym przekazuję to i tylko to, co dostałem od swojego sponsora, nic więcej, nic od siebie. Ponad rok mi to zajęło, ale w chwili obecnej (bo ja też mogę z czasem zmienić zdanie!) jednak nie jest to moje przekonanie czy doświadczenie.

Wydaje mi się, racji mieć nie muszę, że przekazywanie podopiecznym tylko tego, co się samemu od sponsora otrzymało, wynikać może z dwóch powodów:

1. Na samym początku sponsorowania, przy pierwszych dwóch-trzech podopiecznych, jest to zapewne naturalne i zrozumiałe, ale jeżeli dziesięć lat później nadal przekazuję to samo, to może przez wszystkie te lata niczego nowego się nie nauczyłem, nie rozwijam się, niczego nowego nie doświadczyłem, a jeżeli nawet tak, to nie wyciągam z tych doświadczeń wniosków. Bo trudno chyba założyć, przy całym szacunku dla mojego sponsora, że jest on sponsorem absolutnie idealnym i najlepszym na świecie dla każdego alkoholika. Założenie to wydaje się mało realne, a nawet zupełnie nieprawdopodobne.

2. Strach i egocentryczny lęk. Prawie całe życie, bo to najpierw małe dziecko, a później czynny alkoholik, byłem człowiekiem nieodpowiedzialnym. Może więc nic dziwnego, że nadal, zupełnie odruchowo, a nawet automatycznie, unikam jakiejkolwiek odpowiedzialności? Jeżeli swojemu podopiecznemu przekazuję tylko i wyłącznie doświadczenia mojego sponsora, to chyba wszelka odpowiedzialność spoczywa na nim, nie na mnie, czyż nie?

Przekazując tylko to, co ostałem, mogę mieć nadzieję, że mój podopieczny nie okaże się z czasem ode mnie trzeźwiejszy, bardziej przebudzony, w jakiś sposób „lepszy”, nie wyrośnie ponad mnie w naszym środowisku, na przykład grupie AA. Niepiękna to postawa, na pewno, ale jakże ludzka.

Wspólnota AA działa prawie osiemdziesiąt lat. Być może właśnie dlatego, że nieustannie rośnie skarbiec naszych doświadczeń dotyczących Kroków, Tradycji, ich rozumienia, zastosowania, sposobów i metod realizacji Programu. Gdyby alkoholicy przez cały ten czas niczego nowego się nie nauczyli, nie wyciągali wniosków z własnych doświadczeń, Anonimowych Alkoholików już by pewnie nie było.

 

Nigdy nie obawiajmy się pożądanych zmian. Oczywiście musimy odróżniać zmiany na gorsze od zmian na lepsze. Gdy jednak potrzeba zmiany - w pojedynczym człowieku, w grupie AA czy w całej wspólnocie - staje się wyraźnie widoczna nie możemy pozostać bezczynni. Istotą wszelkiego wzrostu i rozwoju jest gotowość do zmian na lepsze i gotowość do wzięcia na siebie odpowiedzialności za konsekwentne ich wprowadzenie - „Jak to widzi Bill”.