Wspomnienia i przemyślenia

Z pomocą translatora Google czytałem dzisiaj najnowszy wpis na blogu Andy’ego F.* pod tytułem Czym jest dzielenie się na spotkaniu AA? [What is sharing at an AA meeting?]. Lektura tego tekstu przywołała kilka wspomnień, pojawiło mi się też parę przemyśleń.

Andy F. pisze o pewnym podziale w AA w Londynie, gdzie większa część alkoholików była wyznawcami psychoterapii odwykowej i traktowała Wspólnotę AA jako coś w rodzaju poterepeutycznej grupy wsparcia. Pozostali, wtedy, przed wielu laty, raczej niewielu, wierzyli, że rozwiązanie problemu alkoholizmu zawiera Program Dwunastu Kroków, realizowany ze sponsorem.

Wygląda na to, że Andy mógł wtedy wybierać. Początkowo wybierał źle, ale to już inna sprawa. Ja żadnego wyboru nie miałem. Trafiłem na pierwsze mityngi w 1998 roku, a wtedy nie istniały żadne grupy tzw. programowe; Dwanaście Kroków odczytywano rytualnie na początku mityngów, ale nic poza tym, a pomysł, żeby słuchać jakiegoś tam sponsora, wydawał się wręcz sprzeczny z zasadą, że w AA nie wolno mieć żadnych autorytetów. Owszem, prawie od początku miałem sponsora, ale to nie był ktoś od Programu, ale raczej kolega, powiernik, ktoś, do kogo miałem dzwonić (choćby w środku nocy) gdyby mi się chciało pić.

Czym dzieliliśmy się wtedy podczas mityngów? Sporo wypowiedzi dotyczyło terapii odwykowej. Często było to: cieszę się, że zdobywam coraz więcej wiedzy na temat swojej choroby. Poza tym rozliczne problemy rodzinne, zawodowe, społeczne, na które, jako alkoholicy może i niepijący, ale też i nie trzeźwi, nie umieliśmy znaleźć rozwiązania. Zresztą, większość z nich wywoływaliśmy sami.

Koniec końców sami stworzyliśmy nasze problemy. Butelka była zaledwie symbolem. [WK, wyd. 2018, s. 104]

Andy wspomniał popularny ponoć slogan AA-owski, którego w Polsce nie słyszałem nigdy: We can’t save face and our butts at the same time [Nie możemy jednocześnie ratować/zachować twarzy i tyłka], a to przypomniało mi przerywaną abstynencję w moich początkach, a dokładnie między lipcem 1998, a połową stycznia 1999. Uczestniczyłem gorliwie w zajęciach grupowych terapii odwykowej, chadzałem po wszystkich mityngach w mieście i co pewien czas upijałem się.

Obecnie uważam, że ta przerywana abstynencja była mniej zła niż fakt, że nikomu się do zapić nie przyznawałem. Ani na terapii, ani na mityngach, ani sponsorowi. Wydawało mi się, że niezdolność utrzymania trwałej abstynencji, świadczy o mnie źle; wstydziłem się tego. Wymyśliłem wtedy, że przecież dopiero zaczynam, więc w końcu się tej trzeźwości jakoś nauczę. Próbowałem za wszelką cenę zachować twarz, poprawić swój wizerunek, nie będąc szczery i otwarty wobec innych. Kosztowało mnie to bardzo dużo. Konsekwencje takiej postawy boleśnie waliły mnie po tyłku, ale wtedy nie do końca to rozumiałem. Nie czułem się częścią grupy terapeutycznej lub AA-owskiej. Bałem się i wstydziłem, co będzie, jak się wyda, że co jakiś czas piję. Czułem się gorszy, inny, a wyrzuty sumienia odbierały mi resztki duchowej siły. To powodowało kolejne zapicia.

Dbałość o własny wyidealizowany wizerunek kosztem uczciwości i pokory może się nawet udawać przez jakiś tam czas, ale ostatecznie ten biznes się nie opłaca. Kiedy w 1998/99 przyszło mi wybierać krótkotrwałe zyski, czy długofalowe efekty, przez pół roku wybierałem to pierwsze i zapłaciłem za to. To był bardzo zły wybór. I naprawdę nie było warto.

Tak to już jest, że wszystko, co zgadza się z moimi (jako alkoholika) przekonaniami i życzeniami, wydaje mi się prawdą. Wszystko inne doprowadza mnie do złości.

---
* https://aaforagnostics.com/blog/sharing-experience-strength-and-hope/