Czy oszukiwać nowicjuszy?

Bardzo dawno temu w naszym środowisku pojawił się problem, który stał się powodem wielu rozmów kuluarowych, sprzeczek podczas mityngów organizacyjnych i inwentur, ważnych przemyśleń i w końcu decyzji. Alkoholik, niepijący od kilku lat, uwiódł alkoholiczkę-nowicjuszkę. Jej mąż się dowiedział, afera wybuchła także na terapii. A uczestnicy mityngów musieli podjąć decyzję, czy ostrzegać nowicjuszy (głównie młode kobiety, ale nie tylko) przed uwodzicielami, czy nadal udawać, wpierać i oszukiwać, że we Wspólnocie wszyscy są przyjaciółmi, wszyscy są bezinteresowni, uczciwi, otwarci i szczerzy. Ostatecznie uzgodniliśmy, że trzeba ostrzegać. Wspólnota może będzie w ten sposób nieco mniej świetlana i cudowna, ale bardziej realna, prawdziwa i wiarygodna. Musieliśmy nauczyć się wyjaśniać, że Wspólnota jest znakomitym pomysłem i dysponuje rozwiązaniem problemu alkoholizmu, ale jej członkowie bywają… różni i to bez względu na lata abstynencji. A choroba alkoholowa potęguje wady charakteru i podnosi poziom wynaturzenia instynktów.

Kolejnym tematem wymagającym „odkręcenia” było oszukiwanie nowicjuszy, ale trochę też i samych siebie, że płacąc dwadzieścia złotych czynszu za salę, jesteśmy samodzielni finansowo i niezależni. To było tak zakłamane, że już nawet niektórzy nowicjusze, słuchali takich komunikatów z powątpiewaniem. Świadomość nieustannie się zmienia i nawet „wczorajszym” alkoholikom trudno było i jest wciskać aż takie bzdury.

Trzeba informować alkoholików w AA, że nasza literatura nie jest wolna od błędów i nie jest prawdą, że tekst całej nowej Wielkiej Księgi został sprawdzony i zaaprobowany w USA (wersja rozpowszechniana przez powiernika). Jednak wartość książek AA-owskich należy nieustannie podkreślać. Trzeba informować, że Anonimowi Alkoholicy realnie potrzebują pieniędzy i konkretnie, na jakie cele ich potrzebują, ale też należy ostrzegać, że można się natknąć na próbę wyłudzania pieniędzy, bo to jest niby najwyższa forma realizacji Dwunastego Kroku (wersja powiernicza). Trzeba oferować wsparcie i życzliwą pomoc, ale także ostrzegać przed zbyt nachalnie okazywaną chęcią pomagania młodym, atrakcyjnym alkoholikom płci przeciwnej, którzy w AA są jeszcze nowicjuszami. Życzliwość jest ważna i trzeba o niej mówić, ale jednocześnie ostrzegać nowych alkoholików dentystów, mechaników, pielęgniarki, instalatorów, lekarzy i innych fachowców, że nie muszą świadczyć usług ze swojej branży kolesiom z AA za darmo albo za pół ceny.

Prezentowanie pewnej grupy ludzi, jej zasad i członków, jako absolutnie idealnych (byle tylko nowi się nie zrazili i nie uciekli wraz ze swoimi pieniędzmi), bombardowanie ich przyjaźnią i miłością oraz inne, podobne zagrania, są bardzo typowe dla sekt.

My, zdrowiejący alkoholicy, jesteśmy nie tyle braćmi w cnotach, ile braćmi w brakach i wadach – tudzież we wspólnym wysiłku przezwyciężania ich – „Jak to widzi Bill”.

Udawanie że wszystko jest u nas w idealnym porządku, że jesteśmy wolni od wad i wszystko w AA jest dokładnie takie jakie być powinno, to mrzonka… niestety.

Nie jesteśmy święci – stwierdził w Wielkiej Księdze Bill W. 

Czemu więc mielibyśmy co do własnych ułomności, słabości i ograniczeń, zakłamywać rzeczywistość i oszukiwać nowicjuszy? Udawać przed nimi świętych? W ich interesie? Dla ich dobra? Czyżby? Ja coś takiego nazywam sekciarską obłudą. Podobno oszukiwanie innych ma zawsze swoje źródło w oszukiwaniu samego siebie…

Na każdym mityngu, prędzej czy później, mowa jest o uczciwości wobec siebie i bliźnich. Może warto czasem posłuchać samych siebie i nie stosować podwójnych standardów moralnych oraz jakiejś innej prawdy dla stałych bywalców i nowicjuszy?

Straciliśmy wielu uczestników mityngów (na szczęście nie wszyscy wrócili do picia), bo z niesmakiem, goryczą, oburzeniem lub złością przekonywali się z czasem, że Wspólnota AA i jej członkowie nie są tacy idealni, jak im to przedstawiano i wmawiano na początku. Nie sądzę, żeby wystawiali nam teraz dobre świadectwo i zachęcali do uczestnictwa w mityngach AA tych, którzy wciąż jeszcze cierpią. Złośliwe powiedzenie, że lepiej być znanym pijakiem niż anonimowym alkoholikiem, nie wzięło się znikąd.

Ale... może nie mam racji, może oszukiwanie nowicjuszy ma jakiś sens (poza pieniędzmi), którego nie znam i nie rozumiem, może magiczne opowieści o cudownej i idealnej Wspólnocie AA w Polsce, jest komuś do czegoś potrzebne?

A może… może tu już tak naprawdę nie chodzi o nowicjuszy – w końcu, jako alkoholicy, jesteśmy egocentrykami – tylko o nas samych? Wspólnota w obecnym kształcie jest naszym zbiorowym dziełem, a jakże wspaniale być współtwórcą czegoś idealnego i doskonałego. Z samymi sobą włącznie. A jeśli jest tak wspaniale, to nie potrzeba podejmować żadnego wysiłku związanego z naprawianiem, korygowaniem, zmienianiem...

W pierwszym cytacie Bill pisał o przezwyciężaniu braków, ale żadne braki nie zostaną przezwyciężone, żadne błędy naprawione, dopóki będziemy udawali, że one nie istnieją. Oczywiście nie wszyscy są chrześcijanami, więc i nie dla wszystkich ważne jest wezwanie z Pisma Świętego: "Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski" (Mt 5,48).

A przy okazji bardzo dobra rozmowa na temat alkoholizmu: https://wiadomosci.wp.pl/problemem-alkoholika-wcale-nie-jest-nadmierne-picie-6720719803964256a